Kategoria: prawo od a do z

Opublikowane w

Obowiązki związane z BDO po 1 stycznia 2020 r.

W związku z dużą ilością zapytań o BDO ze względu na zbliżający się upływ terminu obowiązkowego wpisu do rejestru BDO niektórych podmiotów (do końca 2019 r.) zagadnienie wydaje się zasługiwać na wpis.

Rejestr BDO jest to Rejestr podmiotów wprowadzających produkty, produkty w opakowaniach i gospodarujących odpadami. Jest on częścią prowadzonej w systemie teleinformatycznym przez marszałków województw bazy danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami, tzw. BDO. Baza ta ma za zadanie umożliwić wykonanie obowiązków rejestrowych, ewidencyjnych i sprawozdawczych w postaci elektronicznej tak, aby zapewnić dostęp organom kontroli do danych on line w czasie dokonywania rzeczywistych czynności objętych obowiązkami publicznoprawnymi.

Istotą zmian ustawy o odpadach jest to, że od 1 stycznia 2020 r. ewidencję odpadów prowadzi się jedynie posługując się indywidualnym kontem w BDO. Dokumenty ewidencji odpadów sporządza się w postaci elektronicznej bezpośrednio w systemie BDO lub wykorzystując zewnętrzne aplikacje spójne z systemem BDO. Podmioty zobowiązane do prowadzenia ewidencji odpadów bez dostępu do indywidualnego konta w BDO technicznie nie będą mogły wywiązać się z obowiązku prowadzenia ewidencji odpadów. Brak rejestracji w BDO uniemożliwi również uczestniczenie w obrocie odpadami polegające, m.in. na ich przekazaniu, transporcie oraz przyjęciu.

Wniosek o wpis do Rejestru BDO składają podmioty wykonujące działalność określoną w ustawie o odpadach, tj. działalność, której przedmiotem są pojazdy, oleje, smary, opony, baterie, akumulatory, sprzęt elektryczny lub elektroniczny, opakowania, produkty w opakowaniach, a także odpady opakowaniowe lub inne odpady. Doniosłe znaczenie ma również zakres tej działalności. Obowiązek wpisu do Rejestru BDO dotyczy podmiotów, które:
1/ wytwarzają odpady oraz prowadzą ewidencję tych odpadów;
2/ wprowadzają na terytorium kraju produkty w opakowaniach, pojazdy, oleje, smary, opony, baterie bądź akumulatory, a także sprzęt elektryczny i elektroniczny;
3/ produkują, importują lub nabywają w ramach transakcji wewnątrzwspólnotowych opakowania;
4/ prowadzą działalność handlową, w ramach której oferują woreczki z tworzywa sztucznego, które objęte są opłatą recyklingową.

Wpisowi do Rejestru BDO nie podlegają podmioty wymienione w ustawie, m.in.:
1/ osoby niebędące przedsiębiorcami, które wykorzystują odpady na potrzeby własne;
2/ podmioty nieprofesjonalnie zbierające odpady opakowaniowe i odpady w postaci zużytych artykułów konsumpcyjnych, np. apteki, szkoły, urzędy, czy sklepy;
3/ rolnicy, będący wytwórcami odpadów, gospodarujący na obszarze mniejszym od 75 ha.

Z obowiązku uzyskania wpisu do Rejestru BDO są zwolnieni:
1/ przedsiębiorcy, którzy w ramach prowadzonej działalności wytwarzają jedynie odpady o składzie i charakterze odpadów komunalnych i objęci systemem odbioru odpadów komunalnych (m.in. drobne usługi, kancelarie prawne),
2/ przedsiębiorcy, który wytwarzają rodzaje odpadów wymienione w Rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 12 grudnia 2014 r. w sprawie rodzajów odpadów i ilości odpadów, dla których nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji odpadów, w ilościach nie większych niż wskazane w tym rozporządzeniu,
3/ przedsiębiorcy, którzy podpisali umowę na świadczenie usług w zakresie budowy, rozbiórki, remontu obiektów, czyszczenia zbiorników lub urządzeń oraz sprzątania, konserwacji i napraw (wytwórcę odpadu ustala się jednak w zależności od treści umowy).

Ewidencję odpadów zobowiązane są prowadzić podmioty, które wytwarzają odpady oraz osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, które są w posiadaniu odpadów. Wyjątki obejmują:

1/ wytwórców odpadów komunalnych;

2/ osoby, które nie są przedsiębiorcami i wykorzystują odpady na cele prywatne za pomocą dopuszczalnych metod odzysku;

2/ podmioty zbierające odpady nieprofesjonalnie (m.in. apteki przyjmujące leki i opakowania po nich, szkoły lub urzędy, które zbierają odpady);

3/ podmioty, które zawarły stosowne umowy z wynajmującym lub innymi wytwórcami odpadów, wspólnie z którymi korzystają z lokalu;

4/ sprzedawców odpadów lub pośredników w obrocie odpadami, którzy nie są posiadaczami tych odpadów (sprzedawcy i pośrednicy prowadzą w ramach wyjątku wyłącznie ewidencje odpadów niebezpiecznych);

5/ podmioty, które nie utylizują odpadów we własnym zakresie, a podpisały stosowną umowę o świadczenie usług w zakresie budowy, remontu obiektów, rozbiórki a także czyszczenia zbiorników lub urządzeń oraz sprzątania, napraw i konserwacji;

6/ wytwórców pojazdów wycofanych z eksploatacji, jeżeli przekażą pojazdy do stacji demontażu lub punktu zbierania.

7/ określone rodzaje odpadów w ilości nie przekraczającej limitów określonych przepisami, np. materiały budowlane zawierające gips, odpady betonu oraz gruz betonowy z rozbiórek i remontów, baterie alkaliczne, inne baterie i akumulatory, trociny, wiórki, ścinki, drewno, płyta wiórowa i fornir, szkło, tworzywa sztuczne, drewno.

8/ rolników gospodarujących na powierzchni użytków rolnych poniżej 75 ha, o ile nie podlegają wpisowi do rejestru BDO z urzędu na podstawie art. 51 ust. 1;

Z ustawy o odpadach wynika nie tylko obowiązek rejestracji oraz obowiązek prowadzenia ewidencji, ale także składania sprawozdania w terminie do 15 marca za rok poprzedni i zamieszczania numeru wpisu w BDO na wszystkich dokumentach podmiotu podlegającego wpisowi. Uchybienie obowiązkom przewidzianym przez ustawę, w tym obowiązkowi umieszczania na wszystkich dokumentach numeru wpisu do BDO, zagrożone jest surowymi sankcjami, mianowicie karą aresztu lub grzywny.

Teoretycznie każdy może zweryfikować, czy ma obowiązek rejestracji w BDO po kliknięciu na link: https://bdo.mos.gov.pl/home/obowiazek_rejestracji/

Pod wskazanym odnośnikiem udostępniony został przez administrację publiczną test. Wydaje się on jednak niewystarczająco intuicyjny, co może prowadzić do błędnego wyobrażenia o obowiązujących regulacjach w zakresie obowiązku wpisu. Zatem, aby uniknąć błędu, warto skonsultować się z prawnikiem.

 

Jeśli spodobał Ci się wpis, możesz go zalinkować. Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Odpowiedzialność lekarza dentysty prowadzącego prywatny gabinet stomatologiczny za usunięcie zdrowego zęba

Na gruncie prawa cywilnego lekarz dentysta prowadzący działalność gospodarczą odpowiada w sposób dwojaki: za nienależyte wykonanie umowy dzieła, a także za popełnienie czynu niedozwolonego. Lekarz dentysta ponosi również odpowiedzialność dyscyplinarną oraz karną, jeśli spełnione zostały przesłanki tej odpowiedzialności określone w ustawie. Przesłankami odpowiedzialności za popełnienie czynu niedozwolonego jest zawinione popełnienie błędu medycznego, wystąpienie szkody bądź krzywdy oraz związek przyczynowy między tymi zdarzeniami. Odpowiedzialności lekarza dentysty, w świetle orzecznictwa, może nie wyłączać żądanie przez pacjenta leczenia go w określony sposób. Czego może domagać się pacjent gabinetu dentystycznego w przypadku usunięcia zdrowego zęba? Wartość przedmiotu sporu w takich sprawach z reguły rozpoczyna się od kwot rzędu kilku tysięcy złotych i obejmuje:
1. odszkodowanie za uszczerbek na zdrowiu,
2. odszkodowanie za poniesione koszty wykupu usług medycznych, leków, transportu itd.,
3. zadośćuczynienie za ból i cierpienie,
4. zadośćuczynienie za brak rzetelnej informacji o przeciwwskazaniach do wykonania zabiegu,
5. odsetki od ww. świadczeń,

W procesie takim warto skorzystać z pomocy profesjonalisty ze względu na spektrum zagadnień dotyczących uzyskania rekompensaty skutków błędu medycznego popełnionego przez lekarza dentystę.

 

Jeśli spodobał Ci się wpis, możesz go zalinkować. Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Suma komandytowa – wyjaśnienie pojęcia

Istotą spółki komandytowej jest to, że uczestniczą w niej dwa rodzaje wspólników, których zakres odpowiedzialności osobistej różni się między sobą. Komplementariusz odpowiada w sposób nieograniczony. Komandytariusz natomiast odpowiada do wysokości sumy komandytowej. Zatem suma komandytowa jest to kwotowo określona górna granica odpowiedzialności komandytariusza za zobowiązania spółki komandytowej. Ustawa nie stawia wymogu minimalnej wysokości sumy komandytowej. W odróżnieniu od kapitału spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, który nie może być niższy od 5.000 zł. Jeżeli wkład wniesiony przez komandytariusza do spółki ma wartość niższą od sumy komandytowej, komandytariusz odpowiada majątkiem osobistym do kwoty różnicy pomiędzy wysokością sumy komandytowej a wartością wniesionego wkładu.
Dlaczego warto interesować się spółką komandytową? Rentowność takiej spółki jest znacznie wyższa niż rentowność spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, a odpowiedzialność wspólników nie jest większa niż odpowiedzialność członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, jeśli umowa została umiejętnie ukształtowana a wspólnicy zostali odpowiednio dobrani. Skorzystanie z pomocy specjalisty przy napisaniu umowy spółki komandytowej pozwala na wykorzystanie potencjału ekonomicznego, jaki ma ta spółka i uregulowanie stosunków między wspólnikami tak, że ich odpowiedzialność jest ograniczona w porównaniu z odpowiedzialnością wspólników spółki jawnej.

 

Jeśli spodobał Ci się wpis, możesz go zalinkować. Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Utracona przyjemność z urlopu

Czy przyjemność z urlopu jest dobrem osobistym, które podlega ochronie? W tej kwestii orzecznictwo nie jest do końca jednolite. Jednakże nie zmienia to faktu, że za utraconą przyjemność z urlopu przysługuje ekwiwalent pieniężny. Oczywiście nie chodzi o subiektywne odczucie konsumenta, że nie bawił się tak dobrze, jak by tego oczekiwał. W zakresie formułowania roszczeń konieczny jest rozsądek oraz wskazanie zobiektywizowanych okoliczności, które negatywnie wpłynęły na wykonanie umowy przez organizatora usługi turystycznej. Trzeba również dysponować dowodami, że takie okoliczności wystąpiły. Przesłanki odpowiedzialności organizatora usług turystycznych określa obowiązująca od 1 lipca 2018 r. ustawa z 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych, która transponuje dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2015/2302/UE z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, zmieniająca rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylająca dyrektywę Rady 90/314/EWG. Wspomniana ustawa przewiduje, że podróżnemu przysługuje odszkodowanie lub zadośćuczynienie za poniesione szkody lub krzywdy, których doznał w wyniku niezgodności podróży (art. 50 ust. 2 zdanie 2). Regulacja ta ma podstawowe znaczenie dla obu stron umowy o świadczenie usług turystycznych, zarówno dla konsumenta jak i dla organizatora.

 

Jeśli spodobał Ci się wpis, możesz go zalinkować. Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Biała lista

Skoro poprzedni wpis dotyczył antywindykacji, w ramach wątku prawo od A do Z, nawiązując do inicjałów autorki, czas na białą listę.
Biała lista to specjalny rejestr prowadzony przez Szefa KAS (Krajowej Administracji Skarbowej), który ma służyć weryfikacji kontrahentów i minimalizować nieświadomy udział w oszustwach podatkowych typu karuzela VAT. Od 2020 r. jeśli przedsiębiorca dokona zapłaty w kwocie powyżej 15.000 zł na rachunek bankowy, którego kontrahent nie zgłosił Szefowi KAS, ustawa przewiduje sankcję. Przedsiębiorca ten nie będzie mógł tej kwoty zaliczyć do kosztów podatkowych. Sankcja jest bardzo surowa, choć dotyczy tylko technicznego sposobu rozliczania a nie uszczuplenia zobowiązania podatkowego. Stawia to w trudnej sytuacji podmioty, które już są związane umowami z kontrahentami, których rachunki nie widnieją na białej liście. W mojej ocenie istniejący obowiązek zapłaty w takiej sytuacji nie może być wykonany ze względu na okoliczności, za które odpowiedzialność ponosi kontrahent. Jeśli wykonanie umowy narusza prawo i jest sprzeczne z gospodarczym celem zobowiązania, a jedynym podmiotem, który może w tej sytuacji podjąć działania umożliwiające wykonanie umowy zgodnie z prawem jest wierzyciel, odsetki za opóźnienie w płatności do czasu podania przez wierzyciela nr rachunku objętego białą listą nie powinny być naliczane. Nie zmienia to jednak faktu, że wspomniana regulacja w sposób istotny wpływa na swobodę przepływu kapitału, zwłaszcza w odniesieniu do podmiotów zagranicznych.

 

Jeśli spodobał Ci się wpis, możesz go zalinkować. Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Na czym polega antywindykacja? – podstawowe informacje

Występujące w praktyce określenie „antywindykacja” nie jest terminem, który występuje w ustawie. Działalność antywindykacyjna nie ma wyraźnie zakreślonych ustawowo granic. Prowadzenie jej nie wymaga w zasadzie szczególnych uprawnień. Warto wyjaśnić pojęcie antywindykacji, aby klient decydujący się na zakup tak nazwanej usługi wiedział, czego może oczekiwać od zleceniobiorcy.

Antywindykacja opiera się na tym, że wszyscy uczestnicy procedury dochodzenia roszczeń mają obowiązek działać w granicach prawa, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, dobrymi obyczajami, natomiast wierzyciel nie może czynić ze swojego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem tego prawa (art. 5 k.c.).

Antywindykacja jest to określenie czynności zmierzających do polepszenia sytuacji dłużnika.
Czynności te obejmują przykładowo:
– zarzuty od nakazu zapłaty,
– wniosek o rozłożenie długu na raty,
– weryfikację terminów przedawnienia,
– powództwo przeciwegzekucyjne,
– wniosek o zawieszenie postępowania egzekucyjnego, jego umorzenie lub wstrzymanie czynności egzekucyjnych,
– skargę na czynności komornika,
– dochodzenie roszczeń odszkodowawczych,
– skargę o wznowienie postępowania sądowego,
– skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku,
– analizę możliwości redukcji zadłużenia,
– restrukturyzację,
– przeprowadzenie upadłości konsumenckiej.

Wymienione czynności warto konsultować z profesjonalistą, aby uniknąć nieodwracalnych skutków.

 

Jeśli spodobał Ci się wpis, możesz go zalinkować. Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.