Miesiąc: październik 2020

Opublikowane w

Bezpłatne szkolenie on – line

Chciałam zaprosić Was do udziału w szkoleniu na temat miejsca i czasu prowadzenia kontroli przestrzegania prawa podatkowego. Szkolenie to udostępniłam on – line za pomocą platformy UDEMY. W związku z trudną sytuacją epidemiologiczną jest ono bezpłatne. Kurs zawiera informacje szczególnie wartościowe dla przedsiębiorców, księgowych oraz innych osób, które uczestniczą w kontroli. Tematyka nie należy do łatwych, ale wierzę, że zainteresowane osoby skorzystają z szansy na uzyskanie interesujących i wartościowych informacji w ramach kursu.

Szkolenie jest kolejnym modułem cyklu poświęconego kwestiom proceduralnym w sprawach podatkowych. W przygotowaniu wszczęcie, przebieg i zakończenie kontroli przestrzegania prawa podatkowego.

Opublikowane w

Rozliczenie napraw w wynajmowanym mieszkaniu

Skąd wziął się pomysł na wpis? Stan niepewności co do zakresu obowiązków stron umowy związanych z dbałością o przedmiot najmu jest stresujący zarówno dla wynajmującego, jak i dla najemcy. Myślę więc, że wpis będzie przydatny, dla osób, które zajmują się wynajmowaniem mieszkań oraz dla osób, które są najemcami lokali mieszkalnych. Znajomość ustawy w tym zakresie pozwoli na łatwiejsze dokonanie wzajemnych rozliczeń w poczuciu, że obowiązki stron są z góry określone, a o „zabezpieczenie” interesu prawnego stron umowy zadbał ustawodawca zgodnie z zasadą równości stron stosunku cywilnoprawnego.

Obowiązki wynajmującego oraz najemcy, a także odpowiadające tym obowiązkom uprawnienia, w sposób szczególny uregulowane zostały w art. 6 a i 6 b ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego z z 21 czerwca 2001 r., tj. Dz.U. z 2020 r., poz. 611 (dalej ustawa). Komentowana regulacja dotyczy lokalu mieszkalnego w rozumieniu tej ustawy będącego przedmiotem najmu. Lokal, to w myśl ustawy, lokal służący do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych niebędący pomieszczeniem przeznaczonym do krótkotrwałego pobytu osób, w tym w celach wypoczynkowych i innych. Czyli, jak wyliczono w art. 2 ust. 1 p. 4 ustawy, szczególne zawarte w niej normy nie dotyczą hoteli, pensjonatów, czy internatów. Potrzeb mieszkaniowych nie mają inne podmioty niż osoby fizyczne. Zatem wydaje się, że  rygorom ustawy podlega umowa z najemcą będącym osobą fizyczną i to tylko osobą, która ma mieszkać w lokalu. Jeśli lokal nie wchodzi w skład publicznego zasobu mieszkaniowego i należy do osoby prywatnej, strony mogą odmiennie ustalić swoje prawa i obowiązki podczas trwania umowy najmu co do utrzymania przedmiotu najmu będącego w tym przypadku lokalem mieszkaniowym, ale także nieruchomości, na której się znajduje lokal mieszkaniowy.

Jeśli jednak umowa nie zawiera odmiennej treści, to obowiązkiem wynajmującego jest:

1/ zapewnienie sprawnego działania instalacji i urządzeń związanych z budynkiem, umożliwiających najemcy korzystanie z wody, paliw gazowych i ciekłych, ciepła, energii elektrycznej, dźwigów osobowych oraz innych instalacji i urządzeń stanowiących wyposażenie lokalu i budynku określone odrębnymi przepisami;

2/ utrzymanie w należytym stanie, porządku i czystości pomieszczeń i urządzeń budynku służących do wspólnego użytków mieszkańców oraz jego otoczenia;

3/ dokonywanie napraw budynku, jego pomieszczeń i urządzeń, o których mowa w pkt 2;

4/ dokonywanie napraw lokalu, napraw lub wymiany instalacji i elementów wyposażenia technicznego w zakresie nieobciążającym najemcy, w tym wymiany pieców grzewczych, stolarki okiennej i drzwiowej oraz podłóg, posadzek i wykładzin podłogowych, a także tynków, napraw i wymiany wewnętrznych instalacji: wodociągowej, gazowej i ciepłej wody, bez armatury i wyposażenia, a także napraw i wymiany wewnętrznej instalacji kanalizacyjnej, centralnego ogrzewania wraz z grzejnikami, instalacji elektrycznej, anteny zbiorczej – z wyjątkiem osprzętu.

Natomiast najemca zobowiązany jest utrzymywać lokal oraz pomieszczenia, do używania których jest uprawniony we właściwym stanie technicznym i higieniczno- sanitarnym określonym odrębnymi przepisami oraz przestrzegać porządku domowego. Najemca ma także obowiązek dbać i chronić przed uszkodzeniem lub dewastacją części budynku przeznaczone do wspólnego użytku, jak dźwigi osobowe, klatki schodowe, korytarze, pomieszczenia zsypów, inne pomieszczenia gospodarcze oraz otoczenie budynku.

Ponadto, najemcę obciąża naprawa i konserwacja: podłóg, posadzek, wykładzin podłogowych oraz ściennych okładzin ceramicznych szklanych i innych, okien i drzwi, wbudowanych mebli (łącznie z ich wymianą), trzonów kuchennych, kuchni, grzejników wody przepływowej (gazowych elektrycznych i węglowych), podgrzewaczy wody, wanien, brodzików, mis klozetowych, zlewozmywaków, umywalek wraz z syfonami, baterii i zaworów czerpalnych oraz innych urządzeń sanitarnych, w które lokal jest wyposażony, łącznie z ich wymianą.

Dodatkowo najemca zobowiązany jest do naprawy oraz konserwacji:

  • osprzętu i zabezpieczeń instalacji elektrycznej, z wyłączeniem wymiany przewodów oraz osprzętu anteny zbiorczej,
  • pieców węglowych i akumulacyjnych (łącznie z wymianą zużytych elementów), etażowego centralnego ogrzewania (a w przypadku, gdy nie zostało ono zainstalowane na koszt wynajmującego, także jego wymiany),
  • przewodów odpływowych urządzeń sanitarnych aż do pionów zbiorczych (w tym niezwłoczne usuwanie ich niedrożności),
  • innych elementów wyposażenia lokalu i pomieszczeń przynależnych (przez malowanie lub tapetowanie oraz naprawę uszkodzeń tynków ścian i sufitów, malowanie drzwi oraz okien, wbudowanych mebli, urządzeń kuchennych, sanitarnych i grzewczych).

Jeśli wynajmującemu zależy na tym, aby zachować wpływ na naprawy, które są w gestii najemcy, powinien to zaznaczyć w umowie. Może się zdarzyć, że wynajmujący chciałby, aby np. naprawy dokonała osoba o określonych kwalifikacjach, a nie przypadkowa. Natomiast najemca w zasadzie nie ma obowiązku, gdy umowa nie stanowi inaczej, przekazywania wynajmującemu informacji na temat drobnych napraw, z którymi związane wydatki pokrywa z „własnej kieszeni”.

Najemca powinien poinformować wynajmującego o naprawach, które obciążają wynajmującego. Jeśli sposób rozliczenia nie został wyraźnie uzgodniony, najemca może mieć trudności w dochodzeniu zwrotu poniesionych wydatków. Podstawą do rozliczenia stron jest umowa wraz z protokołem zdawczo-odbiorczym oraz rachunki lub faktury i dowody zapłaty. W praktyce zarówno stan lokalu w chwili wydania, jak i naprawy i konserwacje dokumentuje się zdjęciami.

Odrębnie uregulowane zostało dokonywanie ulepszeń przez najemcę oraz prawa i obowiązki stron umowy najmu po zakończeniu najmu.

Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Przedawnienie zobowiązania podatkowego podczas pandemii

Zbliża się koniec roku a wraz z nim upływ terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych w podatku dochodowym za 2014 rok oraz w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do listopada 2015 r. W związku z tym odnotować można wzmożoną aktywność organów podatkowych, nakierowaną na przerwanie lub zawieszenie terminu przedawnienia oraz zakończenie postępowania wymiarowego za wymienione okresy.

Co zmieniło się w tym roku w odniesieniu do lat poprzednich? Z pewnością zmiana polega na tym, że poszukiwanie odpowiedzi na pytania proceduralne oraz z zakresu prawa materialnego musi być poprzedzone analizą regulacji poszczególnych „tarcz antykryzysowych”.

Zgodnie z art. 15zzr ust. 1 pkt 3 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych – w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19, bieg przewidzianych przepisami prawa administracyjnego terminów przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu. Okresu zawieszenia biegu terminu przedawnienia nie wlicza się zatem do łącznego okresu przedawnienia. Cytowany przepis został już (tzn. z dniem 16 maja 2020 r.) uchylony poprzez art. 46 p. 2 ustawy z 14 maja 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych związanych z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2 (tarcza antykryzysowa 3.0). Wątpliwości pozostały. Przepis nie rozstrzygał wyraźnie, czy terminy, których dotyczył obejmowały również przedawnienie zobowiązań podatkowych. W zależności od tego, jaką odpowiedź przyjmie organ podatkowy, termin przedawnienia zobowiązania podatkowego może wydłużyć się o 70 dni.

Jeśli zbliża się upływ terminu przedawnienia Twojego zobowiązania podatkowego, a nie masz pewności, jak się zachować wobec szczególnie intensywnych działań organu pod koniec roku, skontaktuj się z doradcą podatkowym. Interesy organu podatkowego i podatnika są w tym przypadku sprzeczne. Zatem wyjaśnienia uzyskane od organu podatkowego mogą uwzględniać jedynie korzyść fiskalną dla budżetu Państwa.

Więcej informacji na temat zamrożenia w związku z COVID-19 terminów sądowych i procesowych znajdziecie w kursie nt. czasu i miejsca kontroli przestrzegania prawa podatkowego, który już wkrótce udostępnię na UDEMY.

Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Przedawnienie zobowiązań w prawie cywilnym a COVID-19

Przepisy „tarcz antykryzysowych” nie wydłużyły terminu przedawnienia zobowiązań w prawie cywilnym, choć terminy procesowe były zawieszone („zamrożone”) przez ponad 2 miesiące. Termin przedawnienia zobowiązań o charakterze cywilnoprawnym zasadniczo wynosi 6 lat, a w odniesieniu do roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń z działalności gospodarczej 3 lata. Bieg terminu przedawnienia liczy się od dnia wymagalności roszczenia. Co do zasady upływa on 31 grudnia danego roku.

Ewentualne problemy z doręczeniami w czasie pandemii utrudniające przerwanie lub zawieszenie biegu terminu przedawnienia w zależności od okoliczności faktycznych i prawnych, moim zdaniem, w niektórych przypadkach będzie można zakwalifikować, jako siłę wyższą.

W myśl art. 121 p. 4 Kodeksu cywilnego, bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu co do wszelkich roszczeń, gdy z powodu siły wyższej uprawniony nie może ich dochodzić przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw danego rodzaju – przez czas trwania przeszkody.

Za siłę wyższą może być też uznana kwarantanna lub zakaz prowadzenia działalności określonego rodzaju. Sposób interpretacji przepisów o sile wyższej nie został jeszcze w kontekście pandemii covid-19 ugruntowany.

Jeśli więc mamy wierzytelności, a zwłaszcza te wymagalne, nie należy zwlekać z pozwem lub zawezwaniem do próby ugodowej, licząc na przedłużenie możliwości ich dochodzenia.

Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Skutki awizowania korespondencji od organów administracji publicznej w czasie pandemii

20 sierpnia 2020 r. weszła w życie zmiana art. 98 ust. 2 ustawy z 16 kwietnia 2020 r. o szczególnych instrumentach wsparcia w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-COV-2 (Dz.U. z 2020 r. poz. 695 ze zm.).

Zatem czynności organów administracji publicznej, których skutek zależał od doręczenia, jeśli pismo było dwa razy awizowane przez operatora pocztowego, taki skutek od dnia wejścia w życie nowelizacji wywołują.

Komentowany przepis i związane z nim przepisy przejściowe, jak i inne przepisy o doręczeniach wzbudzają wiele wątpliwości interpretacyjnych.
W związku z tym polecam szkolenie na temat doręczeń w sprawach podatkowych, które udostępniłam na UDEMY. W ramach szkolenia istnieje możliwość zadawania pytań do czego bardzo, zwłaszcza w kontekście regulacji związanych z COVID-19, zachęcam.

Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Jak rozliczać przychody z najmu?

Wynajmujący mieszkania często nie wiedzą, czy mogą opodatkować uzyskany przychód jako tzw. najem prywatny, czy działalność gospodarczą. Interpretacje organów na tent temat są bardzo niejednolite. Niekiedy organy podatkowe przyjmują, że wynajem siedmiu lokali nie stanowi działalności gospodarczej – por. interpretacja nr 0115-KDIT3.4011.507.2018.2.MŁP. Często jednak przy znacznie mniejszej ilości lokali organy stwierdzają, że mamy do czynienia z działalnością gospodarczą – por. interpretacja nr 0114-KDIP3-1.4011.246.2017.1.KS1, dotycząca wynajmu trzech mieszkań.

Teoretycznie od 1 stycznia 2019 r. o sposobie opodatkowania przychodów z najmu prywatnego (skala podatkowa lub ryczałt) podatnik decyduje dokonując pierwszej wpłaty na podatek dochodowy. W praktyce, dla osób, które chcą uzyskiwać przychody z najmu prywatnego organy podatkowe wprowadziły specjalne ankiety, które podatnik wypełnia zgłaszając najem (jeśli zgłasza a nie tylko płaci). Ankiety te obejmują wiele informacji, których obowiązek udzielenia moim zdaniem nie do końca wynika z ustawy na etapie przed wyborem formy opodatkowania. Istnienie takiej ankiety pozwala jednak podatnikowi na uzmysłowienie sobie, w jakim zakresie mogłoby być prowadzone czynności kontrolne dotyczące zweryfikowania, czy podatnik prawidłowo kwalifikuje uzyskiwane przychody do źródła najem prywatny.

Na podstawie art. 5a pkt 6 ustawy o PIT pozarolniczą działalnością gospodarczą jest:

działalność zarobkowa

wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa, a także polegająca na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

prowadzona we własnym imieniu

bez względu na jej rezultat

w sposób zorganizowany i ciągły

z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9 ustawy o PIT.

Zacytowany przepis wskazuje, że przyporządkowanie przychodu do źródła z działalności gospodarczej powinno nastąpić w ostatniej kolejności. W praktyce organ oceniając okoliczności faktyczne kieruje się uznaniem i nie zawsze respektuje tę kolejność. Może to mieć bardzo niekorzystne skutki dla podatnika, gdy weryfikacja prawidłowości wyboru sposobu opodatkowania odbywa się na etapie weryfikacji rozliczenia podatku za poprzedni rok/lata.

Jeśli chodzi o podatek od towarów i usług, to wynajem jest czynnością opodatkowaną, jeśli jest wykonywany w ramach działalności gospodarczej. Jednakże wynajmujący dodatkowo korzysta ze zwolnienia, jeśli wynajmuje nieruchomości mieszkalne wyłącznie na cele mieszkaniowe. Jeśli chodzi o wspomniane zwolnienie nie jest ono jednolicie rozumiane przez organy podatkowe.

Sposobem na osiągnięcie pewności co do kwalifikacji podatkowej planowanego wynajmu oraz zmniejszenia ryzyka ewentualnych sankcji wiążących się z błędnym przyporządkowaniem przychodu do właściwego źródła, jest wystąpienie o interpretację podatkową. Interpretacje podatkowe bywają niekorzystne dla podatników. Statystycznie jednak szansa na uchylenie negatywnej dla podatnika interpretacji przez sąd administracyjny, biorąc pod uwagę dane z ostatnich lat wynosi 50%. Z uwagi na korzyści, które niesie za sobą uzyskanie takiej interpretacji, warto podjąć się jej uzyskania i spróbować przekonać organy podatkowe do prawidłowości proponowanego korzystnego dla podatnika sposobu rozliczenia podatkowego.

Jeśli spodobał Ci się wpis, możesz go zalinkować. Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

 

Opublikowane w

Sądy i organy odwoławcze często uchylają decyzje podatkowe

Jednym z elementów oceny sprawy powierzając ją zawodowemu prawnikowi jest ocena szans na wygraną lub ryzyka przegrania. Ryzyko to zależy m.in., od okoliczności faktycznych sprawy oraz środków dowodowych, którymi dysponuje klient. W sprawach podatkowych pojawia się jeszcze jeden element, mianowicie niejasność przepisów. Zatem spory z organami podatkowymi to w praktyce nie tylko spory co do przebiegu zdarzeń, ale też wynikające z tego, że organ podatkowy inaczej niż podatnik interpretuje przepisy podatkowe i określa to, co jest ich naruszeniem. Nie nazwałabym tego stanu korzystnym dla podatników. Element niepewności prawa ze względu na jego niedookreśloność wpływa jednak na to, że wiele rozstrzygnięć w sprawach podatkowych jest uchylanych przez organy odwoławcze lub przez sądy administracyjne. Według danych NIK około połowa interpretacji podatkowych oraz jedna trzecia decyzji wymiarowych w sprawach podatkowych jest uchylana przez sądy, natomiast liczba decyzji uchylonych przez organ odwoławczy również dotychczas sięgała około jednej trzeciej (co w sumie daje około 5/9 uchylonych decyzji wymiarowych). Przy czym wskaźniki efektywności organu podatkowego pierwszej instancji ocenia się na podstawie ilości przypisanego podatku, natomiast organu odwoławczego, na podstawie ilości spraw wygranych przed sądem. Te założenia oraz wskaźniki warto mieć na uwadze podejmując decyzję dotyczącą złożenia środka zaskarżenia konkretnego rozstrzygnięcia. Ktoś może powiedzieć, że w związku z wprowadzeniem nowych jednolitych plików kontrolnych odsetek kontroli zakończonych wynikiem pozytywnym będzie większy, ponieważ zwiększyły się obowiązki informacyjne przedsiębiorców względem skarbówki. To prawda. Szybkie tempo prac legislacyjnych wpływa jednak niekorzystnie na jakość przepisów. Wykazanie nieprawidłowości w protokole kontroli nie zawsze oznacza, że sprawa jest przegrana. Oczywiście w wygraniu sprawy pomaga też wybór prawnika, który specjalizuje się w tematyce podatkowej.

Źródła:

file:///C:/Users/AGNIES~1/AppData/Local/Temp/kbf~p_14_016_201410151249191413377359~01.pdf

https://www.nik.gov.pl/plik/id,19747,vp,22361.pdf

https://www.nik.gov.pl/aktualnosci/finanse-publiczne/nik-o-wykonywaniu-wyrokow-przez-organy-podatkowe.html

 

Jeśli spodobał Ci się wpis, możesz go zalinkować. Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Zdalna kontrola podatkowa?

Artykułem 64 ustawy z dnia 19 czerwca 2020 r., o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem COVID-19 (Dz.U. 2020, poz. 1086), wśród przepisów Tarczy Antykryzysowej 4.0, zmieniony został art. 51 Prawa przedsiębiorców. Artykuł 51 Prawa przedsiębiorców ma zastosowanie w odniesieniu do kontroli podatkowej wszczynanej i prowadzonej przez Naczelników Urzędów Skarbowych.

Według obecnie obowiązującego art. 51 ust. 3 prawa przedsiębiorców, kontrola lub poszczególne czynności kontrolne mogą być przeprowadzone w sposób zdalny za pośrednictwem operatora pocztowego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe (Dz. U. z 2018 r. poz. 2188, z 2019 r. poz. 1051, 1495 i 2005 oraz z 2020 r. poz. 695) lub za pomocą środków komunikacji elektronicznej w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2020 r. poz. 344), jeżeli może to usprawnić prowadzenie kontroli lub przemawia za tym charakter prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej.

Wprowadzenie tej nowelizacji miało być między innymi ułatwieniem dla przedsiębiorców, którzy już od dłuższego czasu mieli wskazywać, iż przeprowadzanie kontroli u przedsiębiorcy jest często bardzo uciążliwe. Czy rzeczywiście stanowisko przedsiębiorców dążyło do ograniczenia ich czynnego udziału w kontroli podatkowej? Być może. Niewątpliwie mamy natomiast do czynienia z ułatwieniem dla urzędników i to nie tylko na czas pandemii, ponieważ przepisy nie zawierają takiego ograniczenia czasowego.

W kontekście kontroli podatkowej, doprecyzowania wymaga, że komentowany artykuł nie dotyczy wszczęcia ani jej zakończenia, a jedynie czynności w toku kontroli.

W opinii wielu osób wprowadzenie powyższego rozwiązania umożliwiło przeprowadzenie kontroli zdalnej (bądź jej części) u przedsiębiorcy. Co to oznacza w praktyce?

Dotychczas istniała możliwość przeprowadzenia czynności kontrolnych w siedzibie organu podatkowego, za zgodą przedsiębiorcy, gdy mogło to usprawnić przebieg czynności oraz gdy kontrolowany zrezygnował z udziału w kontroli. Możliwość ta wynikała zarówno z art. 51 Prawa przedsiębiorców, jak i art. 285b Ordynacji podatkowej. Natomiast pisma organów podatkowych w ramach kontroli podatkowej były jedynie doręczane, m.in. przez Pocztę Polską S.A., gdyż przepisy o doręczeniach z Ordynacji podatkowej stosuje się również w toku kontroli podatkowej i to nie uległo zmianie. Nie zmieniło się również to, że kontrolowany może składać pisma w urzędzie skarbowym bezpośrednio lub wysyłając je poprzez Pocztę Polską S.A. lub inny podmiot albo też za pomocą środków porozumiewania się na odległość (por. szkolenie na temat doręczeń, w tym doręczeń elektronicznych w sprawach podatkowych, które udostępniłam na UDEMY).

Szeroko rozumiane czynności kontrolne dokonywane w związku z kontrolą podatkową obejmują obok doręczeń, które są uregulowane w Ordynacji podatkowej, pozyskiwanie i gromadzenie środków dowodowych (co również jest uregulowane w Ordynacji podatkowej). Komentowany art. 51 ust. 3 Prawa przedsiębiorców ma szeroki i niedoprecyzowany zakres. Nie wyklucza on przesłuchania świadka oraz kontrolowanego za pomocą środków porozumiewania się na odległość, czy pisemnie, i w tym kontekście jest to zmiana rewolucyjna, jeśli chodzi o sprawy podatkowe.

Prowadzenie kontroli w sposób uregulowany w art. 51 ust. 3 Prawa przedsiębiorców może przyczynić się do ograniczenia udziału kontrolowanego w czynnościach kontrolnych, np. gdy zeznania świadka mają formę pisemnej odpowiedzi na pytania organu podatkowego. Czas pokaże na ile art. 51 ust. 3 Prawa przedsiębiorców wyprze obowiązujące dotychczas regulacje dotyczące niedopuszczalności przyjmowania za dowód oświadczeń pisemnych składanych pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania w sprawach podatkowych, poza wyraźnie określonymi wyjątkami.

Komentowany artykuł sugeruje, że operator pocztowy będzie „pośredniczył” w kontroli. Owo pośredniczenie, mimo że zapis istniał już w pierwotnym projekcie ustawy, nie zostało doprecyzowane przez twórców ustawy. Czy to oznacza delegowanie wykonywania czynności kontrolnych listonoszom, np. oględzin lokalu, przesłuchania strony itd. (bo doręczenia już wykonywali wcześniej)? Z wyraźnego brzmienia przepisu wynika, że nie jest to wykluczone. Wydaje się to błędem ustawodawcy i to równie poważnym jak dopuszczenie możliwości skanowania korespondencji w sprawach urzędowych przez operatora pocztowego. Upoważnienie ustawowe do prowadzenia czynności kontrolnych za pośrednictwem operatora pocztowego ingeruje bowiem w tym przypadku w sferę objętą tajemnicą skarbową, a także konstytucyjnie chronionych praw i wartości.

Na zakończenie dodam, że przeprowadzenie kontroli podatkowej lub poszczególnych jej czynności w sposób określony w art. 51 ust. 3 Prawa przedsiębiorców wymaga zgody kontrolowanego. Wymóg ten oceniam pozytywnie. Przeprowadzenie takiej „zdalnej kontroli” mimo braku zgody kontrolowanego powoduje bowiem, że zebrane środki dowodowe, nie będą stanowiły dowodu.

Jeśli spodobał Ci się wpis, możesz go zalinkować. Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.