Czy każdy dokument potwierdzający zaciągnięcie zobowiązania jest dłużnym papierem wartościowym

Dłużne papiery wartościowe stanowią rodzaj dokumentów dłużnych, definiowanych jako dokumenty stwierdzające istnienie zobowiązaniowego stosunku prawnego. Dokumenty dłużne pełnią funkcję dowodową, choć nie tylko. Wystawienie zwykłego dokumentu dłużnego w odróżnieniu od wystawienia dłużnego papieru wartościowego nie zmienia zasad wykonywania zobowiązania. Różnice istnieją również w zakresie skutków utraty dokumentu dłużnego oraz papieru wartościowego dłużnego.

 

Wpis ma charakter popularyzatorski i nie stanowi porady prawnej w konkretnej sprawie. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści wpisu. W celu uzyskania indywidualnej porady prawnej, proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Zbycie „udziału” w spółce osobowej

Ponieważ udziały kapitałowe w polskich spółkach osobowych zasadniczo nie występują, wspólnik może zakończyć działalność prowadzoną w tej postaci poprzez:

  1. wystąpienie ze spółki;
  2. przeniesienie ogółu praw i obowiązków wspólnika w spółce osobowej na inną osobę.

Zdarzenia te nie są tożsame i rodzą zróżnicowane skutki.

 

Wpis ma charakter popularyzatorski i nie stanowi porady prawnej w konkretnej sprawie. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści wpisu. W celu uzyskania indywidualnej porady prawnej proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Tańszy prąd z oświadczeniem do 30.11.2022

W związku z wejściem w życie Ustawy o środkach nadzwyczajnych mających na celu ograniczenie wysokości cen energii elektrycznej oraz wsparciu niektórych odbiorców w 2023 roku z dnia 27.10.2022 r. (Dz. U. z 2022 r. poz. 2243) i nałożeniem na podmioty tam wymienione, w tym mikroprzedsiębiorców, małych przedsiębiorców i średnich przedsiębiorców obowiązku złożenia oświadczenia do przedsiębiorstw energetycznych, o którym mowa w art. 5 tejże ustawy, celem skorzystania z tzw. ceny maksymalnej, wzór oświadczenia został ustalony w rozporządzeniu Ministra Klimatu i Środowiska z dnia 10 listopada 2022 r. w sprawie wzoru oświadczenia odbiorcy uprawnionego – Dziennik Ustaw 2022 r. poz. 2299.

 

Wpis ma charakter popularyzatorski i nie stanowi porady prawnej w konkretnej sprawie. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści wpisu. W celu uzyskania indywidualnej porady prawnej, proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

 

 

Brak podstawy do blokady rachunku bankowego przez skarbówkę

Co do zasady organy administracji publicznej działają (wykonują swoje kompetencje) na podstawie i w granicach prawa. Gwarantuje to konstytucja. Zasada wydawałoby się jest prosta. W praktyce przepisy prawa rzadko są na tyle jasne, by kompetencje organów administracji dało się precyzyjnie odczytać. Nie sprzyja to poprawnemu stosowaniu prawa. W stosowaniu prawa organom administracji nie pomagają także częste zmiany prawa. W konsekwencji w praktyce możemy mieć do czynienia z działaniem organów administracji z przekroczeniem kompetencji.

Największy sprzeciw budzi jednak sytuacja, w której organy administracji usiłują wywodzić swoje uprawnienia i obowiązki nie z konkretnych norm prawnych, ale z norm, których istnienie wywodzą z innych norm, w oparciu o zasadę fałszywie pojmowanej słuszności.

Takim praktykom sprzeciwiają się sądy administracyjne, o ile poszkodowanym nie zabraknie determinacji w dochodzeniu swoich praw i skierują skargę do Sądu administracyjnego. Na potwierdzenie tego, że warto czasem podjąć takie kroki można przytoczyć:

Wyrok WSA w Warszawie z 21 października 2022 r., sygn.akt III SA/Wa 2206

Sąd administracyjny w Warszawie potwierdził, że od 07 lipca 2022 r. nie ma podstawy do blokowania rachunków bankowych przez Naczelników Urzędów Skarbowych w oparciu rozporządzenia wydane na podstawie art. 119zma Ordynacji podatkowej (w związku z jego uchyleniem) i niewydaniem nowych rozporządzeń na podstawie art. 11b ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej.

Wpis ma charakter popularyzatorski i nie stanowi porady prawnej w konkretnej sprawie. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści wpisu. W celu uzyskania indywidualnej porady prawnej, proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

WIBOR w racie kredytu nielegalny?

Gospodarstwom domowym coraz trudniej udźwignąć wzrastające raty kredytów w złotówkowych. W związku z tym wiele osób występuje z powództwami, które zmierzają do pominięcia wskaźnika WIBOR przy określaniu wysokości raty kredytu.

Tytułowe pytanie zyskało na aktualności za sprawą postanowienia Sądu w Katowicach zabezpieczającego powództwo poprzez zawieszenie pobierania odsetek obliczanych w oparciu o wskaźnik WIBOR.

Takie postanowienie potwierdza pośrednio, że powództwo nie jest oczywiście bezzasadne. Podkreślenia wymaga jednak, że o udzielenie ochrony prawnej może wystąpić nie tyle osoba, której rzeczywiście uprawnienie przysługuje, ale także osoba, która twierdzi, że uprawnienie posiada. Celem postępowania zabezpieczającego było zapewnienie skuteczności przyszłego orzeczenia. Postanowienie Sądu w Katowicach, jakkolwiek korzystne dla kredytobiorców, nie zmienia faktu, że na ostateczne stanowisko sądów (obu instancji) co do legalności obliczania rat kredytów w oparciu o wskaźnik WIBOR trzeba będzie jeszcze poczekać.

Niemniej jednak według Kodeksu cywilnego granice swobody umów wyznaczają ustawy i zasady współżycia społecznego, a zasada nominalizmu przełamana jest waloryzacją w określonych przypadkach. Wysokość świadczenia pieniężnego może zostać ustalona według innego niż pieniądz miernika wartości. Obecnie sporne jest co może być takim miernikiem. Otwartym pytaniem pozostaje, czy wskaźniki typu WIBOR w istocie niwelują jedynie zmianę siły nabywczej pieniądza, czy też wpływają na istotę świadczenia i jak znaczący jest ten wpływ, a także jak precyzyjnie na etapie zawierania umowy powinna zostać określona wysokość świadczenia pieniężnego lub sposób jego obliczenia. Niewątpliwie kwestie te nie są wyczerpująco uregulowane w przepisach prawa, co powoduje, że ostateczna decyzja w tej sprawie należy do Sądów.

 

Wpis ma charakter popularyzatorski i nie stanowi porady w konkretnej sprawie. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści wpisu. W celu uzyskania indywidualnej porady prawnej proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Prowadzenie działalności gospodarczej przez obcokrajowców w Polsce

Obcokrajowcy z Państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego (tj. Państw członkowskich UE oraz Islandii, Lichtensteinu, Norwegii) mogą zakładać i prowadzić działalność gospodarczą w Polsce na takich samych zasadach jak Polacy. Osoby te korzystają ze swobody wyboru formy prawnej prowadzenia działalności w Polsce. Prawo polskie przewiduje również rozszerzenie zasady swobody wyboru formy prawnej działalności gospodarczej na inne osoby z państw trzecich, które, np. posiadają zezwolenia na pobyt czasowy lub stały w Polsce.

Swobody takiej nie mają cudzoziemcy z państw trzecich. Mogą oni w Polsce założyć wyłącznie: spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, akcyjną albo spółkę osobową (komandytową lub komandytowo-akcyjną).

Podobnie zasady dotyczą polskich: oddziałów lub przedstawicielstw.

Jaka część dywidendy dla wspólników spółki z o.o.?

W związku z  zatwierdzaniem sprawozdania finansowego, wspólnicy poszukują odpowiedzi na pytanie, jaka część zysku może być wypłacona wspólnikom? Tymczasem kwota przeznaczona do podziału może różnić się zysku netto. Kwota przeznaczona do podziału między wspólników nie może bowiem przekraczać zysku za ostatni rok obrotowy, powiększonego o niepodzielone zyski z lat ubiegłych oraz o kwoty przeniesione z utworzonych z zysku kapitałów zapasowego i rezerwowych, które mogą być przeznaczone do podziału. Kwotę tę należy pomniejszyć o niepokryte straty, udziały własne oraz o kwoty, które zgodnie z ustawą lub umową spółki powinny być przekazane z zysku za ostatni rok obrotowy na kapitały zapasowy lub rezerwowe.

Jeszcze bardziej restrykcyjne są przepisy, jeśli chodzi o wypłatę zaliczki na poczet dywidendy, uzależniając możliwość wypłaty, m.in. od wyniku finansowego za poprzedni rok, ale to już temat na inny wpis.

 

 

Wpis ma charakter popularyzatorski i nie stanowi porady prawnej w konkretnej sprawie. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści wpisu. W celu uzyskania indywidualnej porady prawnej proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Czy uchwała określająca wynagrodzenie zarządu spółki z o.o. powinna odpowiadać dobrym obyczajom?

W małych podmiotach, gdzie skala działalności jest niewielka a krąg wspólników niezbyt rozbudowany, często wspólnicy sprawują funkcje członków zarządu. W konsekwencji przy przyznawaniu wynagrodzeń może powstać pokusa działania, które jest zgodne z interesem udziałowców, ale potencjalnie mogłoby godzić w interes spółki. Co do zasady wysokość wynagrodzenia członków zarządu określana jest uchwałą przez wspólników w odniesieniu do osób, które sprawują tę swoje funkcje bez podpisania umowy ze spółką. Uchwała określająca wysokość wynagrodzenia członków zarządu powinna być:
po pierwsze – zgodna przepisami,
po drugie – zgodna z umową spółki oraz interesem spółki, a
po trzecie – zgodna z dobrymi obyczajami oraz niemająca na celu pokrzywdzenia wspólnika.
W przeciwnym razie uchwałę taką można zaskarżyć do sądu.
Uprawnienie do zaskarżenia uchwały przysługuje zarządowi oraz radzie nadzorczej, a także w określonych przypadkach wspólnikom.
Wpis ma charakter popularyzatorski i nie stanowi porady prawnej w konkretnej sprawie. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści wpisu. W celu uzyskania indywidualnej porady prawnej proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.