Kategoria: prawo konsumenckie

Opublikowane w

WIBOR w racie kredytu

Ponieważ obliczanie opłat za korzystanie z kapitału w oparciu o WIBOR w ostatnim czasie stało się przedmiotem żywej dyskusji, w zeszłym tygodniu ING Bank Śląski poinformował, że z jego oferty znikną kredyty hipoteczne oparte na WIBOR-ze. Bank prognozuje, że w pierwszej połowie 2023 r. w jego ofercie pojawią się, w miejsce tych opartych na WIBORze, kredyty o stałym oprocentowaniu, a następnie kredyty oparte na innym wskaźniku (WIRON). W związku z tym, Bank proponuje kredytobiorcom hipotecznym aneksowanie dotychczasowych umów.

Nowy wskaźnik, który ma zastąpić WIBOR, jest ustalany między bankami (podobnie jak WIBOR.) Tymczasem KNF rekomenduje oparcie oprocentowania o wskaźnik WKF, który odzwierciedla rzeczywisty koszt pozyskania kapitału przez banki, w szczególności wynikający z oprocentowania depozytów.

Aktywna polityka banków w zakresie WIBOR wskazuje na to, że roszczenia niektórych kredytobiorców traktują bardzo poważnie.

 

Wpis ma charakter popularyzatorski i nie stanowi porady prawnej w konkretnej sprawie. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści wpisu. W celu uzyskania indywidualnej porady prawnej proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

 

Opublikowane w

Środki ochrony prawnej w przypadku wadliwości towaru, usługi lub robót budowlanych, czy remontowych

Jeśli towar jest wadliwy albo usługa lub prace budowlano-remontowe zostały wykonane wadliwie, nabywcy przysługuje szereg środków ochrony prawnej. Wynika to z faktu, że wartość wadliwego towaru lub usługi jest mniejsza niż ich niewadliwych odpowiedników.

W takiej sytuacji nabywcy przysługuje możliwość dochodzenia wykonania umowy zgodnie z jej treścią lub wyrównania uszczerbku majątkowego od sprzedawcy/usługodawcy, jak również nabywca może jednostronnie doprowadzić do sytuacji, w której umowa nie będzie już wiążąca dla stron.

Jeśli towar lub usługa były już wymieniane lub naprawiane, sprzedawca/usługodawca w zasadzie powinien zaspokoić roszczenia pieniężne kupującego, jeśli nie polubownie, to na drodze sądowej przymusowo.

W celu doboru optymalnych środków ochrony prawnej do indywidualnej sytuacji klienta i wyceny reprezentacji, proszę o kontakt telefoniczny lub e-mailowy.

 

Wpis ma charakter popularyzatorski i nie stanowi porady prawnej w konkretnej sprawie. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści wpisu. W celu uzyskania indywidualnej pomocy prawnej, proszę o kontakt telefoniczny lub e-mailowy.

Opublikowane w

Czy przedsiębiorca może być konsumentem?

Pytanie w tytule wpisu jest podchwytliwe. Odpowiedź na nie wymaga sięgnięcia do definicji konsumenta zawartej w Kodeksie cywilnym. W świetle tej definicji przedsiębiorca nie jest konsumentem. Jednakże w określonych sytuacjach może być traktowany jak konsument. W szczególności z dniem 01 stycznia 2021 r. w związku z wejściem w życie zmiany Kodeksu cywilnego, przepisy dotyczące konsumenta, zawarte w art. 3851-3853, stosuje się do osoby fizycznej zawierającej umowę bezpośrednio związaną z jej działalnością gospodarczą, gdy z treści tej umowy wynika, że nie posiada ona dla niej charakteru zawodowego, wynikającego w szczególności z przedmiotu wykonywanej przez nią działalności gospodarczej, udostępnionego na podstawie przepisów o Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej.

Co to oznacza w praktyce? Niedozwolone klauzule umowne, co do których Kodeks cywilny przewiduje, że nie mają mocy wiążącej wobec konsumenta, taki sam skutek osiągną od 01 stycznia 2021 r. wobec przedsiębiorcy określonego w ww. przepisie.

Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Utracona przyjemność z urlopu

Czy przyjemność z urlopu jest dobrem osobistym, które podlega ochronie? W tej kwestii orzecznictwo nie jest do końca jednolite. Jednakże nie zmienia to faktu, że za utraconą przyjemność z urlopu przysługuje ekwiwalent pieniężny. Oczywiście nie chodzi o subiektywne odczucie konsumenta, że nie bawił się tak dobrze, jak by tego oczekiwał. W zakresie formułowania roszczeń konieczny jest rozsądek oraz wskazanie zobiektywizowanych okoliczności, które negatywnie wpłynęły na wykonanie umowy przez organizatora usługi turystycznej. Trzeba również dysponować dowodami, że takie okoliczności wystąpiły. Przesłanki odpowiedzialności organizatora usług turystycznych określa obowiązująca od 1 lipca 2018 r. ustawa z 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych, która transponuje dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2015/2302/UE z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, zmieniająca rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylająca dyrektywę Rady 90/314/EWG. Wspomniana ustawa przewiduje, że podróżnemu przysługuje odszkodowanie lub zadośćuczynienie za poniesione szkody lub krzywdy, których doznał w wyniku niezgodności podróży (art. 50 ust. 2 zdanie 2). Regulacja ta ma podstawowe znaczenie dla obu stron umowy o świadczenie usług turystycznych, zarówno dla konsumenta jak i dla organizatora.

 

Jeśli spodobał Ci się wpis, możesz go zalinkować. Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.