Blog

Opublikowane w

Regulacja usług płatniczych w Polsce i w Unii Europejskiej – zarys zagadnienia

Usługi płatnicze posiadają własną regulację zarówno na poziomie europejskim, jak i krajowym. Podstawowym aktem prawnym, w którym zostały unormowane usługi płatnicze jest Dyrektywa 2015/2366/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 25 listopada 2015 dotycząca usług płatniczych na rynku wewnętrznym, zmieniająca dyrektywę 2002/65/EC, 2009/110/EC i 2013/36/EU oraz regulację (EU) No 1093/2010 i uchylająca dyrektywę 2007/64/EC1 (w skrócie PSD2 od Payment Services Directive 2) oraz ustawa z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych. Tekst jednolity tej ustawy opublikowano w Dzienniku Ustaw z 2019 r., Nr 659. Tekst ten był zmieniany. PSD2 weszła w życie 12 stycznia 2016 r. Rodzi ona obowiązki dla państw członkowskich Unii Europejskiej od 13 stycznia 2018. Do tego dnia państwa te, w tym Polska, miały obowiązek transponować regulacje dyrektywy do prawa krajowego. Co istotne przepisy dyrektywy w niektórych przypadkach można stosować bezpośrednio w stosunkach między podmiotami, których sytuację prawną normuje dyrektywa.
Ustawa o usługach płatniczych dotyczy, zgodnie z art. 1 ust. 1 tej ustawy, zasad świadczenia usług płatniczych oraz wydawania i wykupu pieniądza elektronicznego, w tym:
1) warunków świadczenia usług płatniczych, w szczególności dotyczących przejrzystości postanowień umownych i wymogów w zakresie informowania o usługach płatniczych;
2) praw i obowiązków stron wynikających z umów o świadczenie usług płatniczych, a także zakresu odpowiedzialności dostawców z tytułu wykonywania usług płatniczych;
2a) warunków wydawania i wykupu pieniądza elektronicznego;
3) zasad prowadzenia działalności przez instytucje płatnicze, małe instytucje płatnicze, dostawców świadczących usługę dostępu do informacji o rachunku, biura usług płatniczych, instytucje pieniądza elektronicznego i oddziały zagranicznych instytucji pieniądza elektronicznego, w tym za pośrednictwem agentów, oraz zasad sprawowania nadzoru nad tymi podmiotami;
4) zasad dostępu konsumentów do rachunku podstawowego;
5) zasad przenoszenia rachunków płatniczych prowadzonych dla konsumentów.
Ustawa określa również:
1) podstawowe zasady funkcjonowania rynku krajowych transakcji płatniczych przy użyciu kart płatniczych;
2) zasady prowadzenia stron internetowych porównujących opłaty związane z rachunkiem płatniczym;
3) zasady funkcjonowania schematów płatniczych oraz zasady nadzoru nad tymi schematami.
Zgodnie z art. 6 ustawy o usługach płatniczych, ustawy tej nie stosuje się do:
1) transakcji płatniczych dokonywanych wyłącznie w gotówce bezpośrednio między płatnikiem a odbiorcą;
2) transakcji płatniczych między płatnikiem a odbiorcą, dokonywanych za pośrednictwem umocowanej osoby wykonującej czynności zmierzające do zawarcia przez płatnika i odbiorcę oznaczonej umowy lub zawierającej taką umowę, w imieniu lub na rzecz wyłącznie płatnika albo wyłącznie odbiorcy;
3) transportu banknotów i monet, w szczególności ich odbierania, przetwarzania oraz dostarczania;
4) transakcji płatniczych w ramach wykonywanego niezawodowo gromadzenia i dostarczania gotówki w toku działalności niezarobkowej, w szczególności zbierania i wydatkowania środków pieniężnych w ramach zbiórek publicznych;
5) usług, w ramach których odbiorca, na żądanie płatnika zgłoszone przed wykonaniem transakcji płatniczej mającej na celu dokonanie zapłaty za zakupione towary lub usługi, w ramach tej transakcji płatniczej wypłaca płatnikowi gotówkę (usług „cash back”);
6) wymiany walutowej z gotówki na gotówkę bez pośrednictwa rachunku płatniczego;
7) transakcji płatniczych opartych na jednym z następujących dokumentów w postaci papierowej, wystawionych na dostawcę w celu postawienia środków pieniężnych do dyspozycji odbiorcy:
a) czeku zgodnego z Konwencją w sprawie jednolitej ustawy o czekach (Dz. U. z 1937 r. poz. 181),
b) czeku podobnego do czeku, o którym mowa w lit. a, który podlega przepisom państw członkowskich niebędących stroną konwencji, o której mowa w lit. a,
c) weksla trasowanego zgodnego z Konwencją w sprawie jednolitej ustawy o wekslach trasowanych i własnych (Dz. U. z 1937 r. poz. 175),
d) weksla trasowanego podobnego do weksla, o którym mowa w lit. c, który podlega przepisom państw członkowskich niebędących stroną konwencji, o której mowa w lit. c,
e) znaku legitymacyjnego, w tym voucherów,
f) czeku podróżnego,
g) przekazu pocztowego w rozumieniu aktów Światowego Związku Pocztowego;
8) transakcji płatniczych dokonywanych w ramach systemu płatności lub w ramach systemu rozrachunku papierów wartościowych, o którym mowa w art. 1 pkt 2 ustawy o ostateczności rozrachunku;
9) transakcji płatniczych dokonywanych w związku z obsługą instrumentów finansowych i wynikających z nich praw, w tym dywidend, innych dochodów, oraz transakcji dokonywanych w związku ze sprzedażą lub umorzeniem papierów wartościowych, w szczególności dokonywanych przez podmioty wymienione w pkt 8 lub podmioty podlegające nadzorowi sprawowanemu na podstawie ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 298 i 326);
10) usług świadczonych przez dostawców usług technicznych, wspierających świadczenie usług płatniczych, jeżeli nie wchodzą oni w posiadanie środków pieniężnych będących przedmiotem transakcji płatniczej, w szczególności usług przetwarzania i przechowywania danych, usług powierniczych i ochrony prywatności, usług przekazywania między płatnikiem a odbiorcą informacji o transakcji płatniczej, uwierzytelniania danych i podmiotów, dostarczania technologii informatycznych (IT) i sieci komunikacyjnych, dostarczania i utrzymania terminali i urządzeń wykorzystywanych do świadczenia usług płatniczych, z wyjątkiem usług inicjowania transakcji płatniczej i usług dostępu do informacji o rachunku;
11) usług opartych na instrumentach płatniczych, które można wykorzystywać jedynie w ograniczony sposób i które spełniają co najmniej jeden z poniższych warunków:
a) pozwalają posiadaczowi nabywać towary lub usługi wyłącznie w placówkach wydawców tych instrumentów lub w ramach ograniczonej sieci podmiotów związanych umową handlową bezpośrednio z zawodowym wydawcą tych instrumentów,
b) służą wyłącznie do nabywania bardzo ograniczonego zakresu towarów lub usług,
c) mogą być używane wyłącznie w jednym państwie członkowskim, jeżeli instrumenty takie są dostarczane na wniosek przedsiębiorcy lub jednostki sektora finansów publicznych, są regulowane ze względu na określone cele społeczne lub podatkowe przez krajowy lub samorządowy organ administracji publicznej i służą do nabycia określonych towarów lub usług od dostawców związanych z wydawcą umową handlową;
12) transakcji płatniczych przeprowadzanych przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego, dokonywanych obok usług telekomunikacyjnych na rzecz użytkownika końcowego, doliczanych do należności za usługi telekomunikacyjne:
a) w celu nabycia treści cyfrowych lub usług głosowych, niezależnie od urządzenia stosowanego do nabycia lub wykorzystania treści cyfrowych lub
b) dokonywanych za pomocą urządzenia elektronicznego lub z jego użyciem, jeżeli transakcja płatnicza jest przeprowadzana w ramach zbiórek publicznych lub w celu zakupu biletów, w szczególności komunikacyjnych, parkingowych oraz biletów wstępu na imprezy artystyczne, rozrywkowe lub sportowe
– jeżeli wartość pojedynczej transakcji płatniczej, o której mowa w lit. a lub b, nie przekracza równowartości w walucie polskiej 50 euro oraz łączna wartość transakcji płatniczych dotyczących jednego użytkownika końcowego, także w przypadku gdy należności za usługi telekomunikacyjne są opłacane z góry, nie przekracza równowartości w walucie polskiej 300 euro miesięcznie, przy czym kwoty wyrażone w euro oblicza się przy zastosowaniu kursu średniego ogłaszanego przez NBP, obowiązującego w dniu 31 października poprzedniego roku;
13) transakcji płatniczych przeprowadzanych między dostawcami, ich agentami lub oddziałami na ich własny rachunek;
14) transakcji płatniczych i usług dodatkowych, o których mowa w art. 74 ust. 1 pkt 1, ściśle powiązanych ze świadczeniem usług płatniczych, przeprowadzanych między jednostką dominującą a jednostką zależną lub między jednostkami zależnymi od tej samej jednostki dominującej, z udziałem dostawcy należącego do tej samej grupy;
15) usług wypłat gotówki przy użyciu bankomatów, świadczonych przez podmioty działające na rzecz co najmniej jednego wydawcy instrumentów płatniczych i niebędące stroną umowy ramowej z osobą wypłacającą gotówkę z rachunku płatniczego przy użyciu bankomatu, jeżeli podmioty te nie świadczą innych usług płatniczych;
16) usług wykonywanych wyłącznie z wykorzystaniem papierowych książeczek oszczędnościowych, w przypadku gdy wszelkie transakcje są rejestrowane wyłącznie w tych książeczkach.

Dalsze szczegółowe przepisy ustawy o usługach płatniczych modyfikują podany tu zakres regulacji ustawowej.

Niniejszy wpis ma charakter popularyzatorski i nie stanowi porady prawnej w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady w konkretnej sprawie, proszę o kontakt telefoniczny lub e-mailowy.

Jeśli spodobał Ci się wpis, możesz go zalinkować. Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Obowiązki związane z BDO po 1 stycznia 2020 r.

W związku z dużą ilością zapytań o BDO ze względu na zbliżający się upływ terminu obowiązkowego wpisu do rejestru BDO niektórych podmiotów (do końca 2019 r.) zagadnienie wydaje się zasługiwać na wpis.

Rejestr BDO jest to Rejestr podmiotów wprowadzających produkty, produkty w opakowaniach i gospodarujących odpadami. Jest on częścią prowadzonej w systemie teleinformatycznym przez marszałków województw bazy danych o produktach i opakowaniach oraz o gospodarce odpadami, tzw. BDO. Baza ta ma za zadanie umożliwić wykonanie obowiązków rejestrowych, ewidencyjnych i sprawozdawczych w postaci elektronicznej tak, aby zapewnić dostęp organom kontroli do danych on line w czasie dokonywania rzeczywistych czynności objętych obowiązkami publicznoprawnymi.

Istotą zmian ustawy o odpadach jest to, że od 1 stycznia 2020 r. ewidencję odpadów prowadzi się jedynie posługując się indywidualnym kontem w BDO. Dokumenty ewidencji odpadów sporządza się w postaci elektronicznej bezpośrednio w systemie BDO lub wykorzystując zewnętrzne aplikacje spójne z systemem BDO. Podmioty zobowiązane do prowadzenia ewidencji odpadów bez dostępu do indywidualnego konta w BDO technicznie nie będą mogły wywiązać się z obowiązku prowadzenia ewidencji odpadów. Brak rejestracji w BDO uniemożliwi również uczestniczenie w obrocie odpadami polegające, m.in. na ich przekazaniu, transporcie oraz przyjęciu.

Wniosek o wpis do Rejestru BDO składają podmioty wykonujące działalność określoną w ustawie o odpadach, tj. działalność, której przedmiotem są pojazdy, oleje, smary, opony, baterie, akumulatory, sprzęt elektryczny lub elektroniczny, opakowania, produkty w opakowaniach, a także odpady opakowaniowe lub inne odpady. Doniosłe znaczenie ma również zakres tej działalności. Obowiązek wpisu do Rejestru BDO dotyczy podmiotów, które:
1/ wytwarzają odpady oraz prowadzą ewidencję tych odpadów;
2/ wprowadzają na terytorium kraju produkty w opakowaniach, pojazdy, oleje, smary, opony, baterie bądź akumulatory, a także sprzęt elektryczny i elektroniczny;
3/ produkują, importują lub nabywają w ramach transakcji wewnątrzwspólnotowych opakowania;
4/ prowadzą działalność handlową, w ramach której oferują woreczki z tworzywa sztucznego, które objęte są opłatą recyklingową.

Wpisowi do Rejestru BDO nie podlegają podmioty wymienione w ustawie, m.in.:
1/ osoby niebędące przedsiębiorcami, które wykorzystują odpady na potrzeby własne;
2/ podmioty nieprofesjonalnie zbierające odpady opakowaniowe i odpady w postaci zużytych artykułów konsumpcyjnych, np. apteki, szkoły, urzędy, czy sklepy;
3/ rolnicy, będący wytwórcami odpadów, gospodarujący na obszarze mniejszym od 75 ha.

Z obowiązku uzyskania wpisu do Rejestru BDO są zwolnieni:
1/ przedsiębiorcy, którzy w ramach prowadzonej działalności wytwarzają jedynie odpady o składzie i charakterze odpadów komunalnych i objęci systemem odbioru odpadów komunalnych (m.in. drobne usługi, kancelarie prawne),
2/ przedsiębiorcy, który wytwarzają rodzaje odpadów wymienione w Rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 12 grudnia 2014 r. w sprawie rodzajów odpadów i ilości odpadów, dla których nie ma obowiązku prowadzenia ewidencji odpadów, w ilościach nie większych niż wskazane w tym rozporządzeniu,
3/ przedsiębiorcy, którzy podpisali umowę na świadczenie usług w zakresie budowy, rozbiórki, remontu obiektów, czyszczenia zbiorników lub urządzeń oraz sprzątania, konserwacji i napraw (wytwórcę odpadu ustala się jednak w zależności od treści umowy).

Ewidencję odpadów zobowiązane są prowadzić podmioty, które wytwarzają odpady oraz osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, które są w posiadaniu odpadów. Wyjątki obejmują:

1/ wytwórców odpadów komunalnych;

2/ osoby, które nie są przedsiębiorcami i wykorzystują odpady na cele prywatne za pomocą dopuszczalnych metod odzysku;

2/ podmioty zbierające odpady nieprofesjonalnie (m.in. apteki przyjmujące leki i opakowania po nich, szkoły lub urzędy, które zbierają odpady);

3/ podmioty, które zawarły stosowne umowy z wynajmującym lub innymi wytwórcami odpadów, wspólnie z którymi korzystają z lokalu;

4/ sprzedawców odpadów lub pośredników w obrocie odpadami, którzy nie są posiadaczami tych odpadów (sprzedawcy i pośrednicy prowadzą w ramach wyjątku wyłącznie ewidencje odpadów niebezpiecznych);

5/ podmioty, które nie utylizują odpadów we własnym zakresie, a podpisały stosowną umowę o świadczenie usług w zakresie budowy, remontu obiektów, rozbiórki a także czyszczenia zbiorników lub urządzeń oraz sprzątania, napraw i konserwacji;

6/ wytwórców pojazdów wycofanych z eksploatacji, jeżeli przekażą pojazdy do stacji demontażu lub punktu zbierania.

7/ określone rodzaje odpadów w ilości nie przekraczającej limitów określonych przepisami, np. materiały budowlane zawierające gips, odpady betonu oraz gruz betonowy z rozbiórek i remontów, baterie alkaliczne, inne baterie i akumulatory, trociny, wiórki, ścinki, drewno, płyta wiórowa i fornir, szkło, tworzywa sztuczne, drewno.

8/ rolników gospodarujących na powierzchni użytków rolnych poniżej 75 ha, o ile nie podlegają wpisowi do rejestru BDO z urzędu na podstawie art. 51 ust. 1;

Z ustawy o odpadach wynika nie tylko obowiązek rejestracji oraz obowiązek prowadzenia ewidencji, ale także składania sprawozdania w terminie do 15 marca za rok poprzedni i zamieszczania numeru wpisu w BDO na wszystkich dokumentach podmiotu podlegającego wpisowi. Uchybienie obowiązkom przewidzianym przez ustawę, w tym obowiązkowi umieszczania na wszystkich dokumentach numeru wpisu do BDO, zagrożone jest surowymi sankcjami, mianowicie karą aresztu lub grzywny.

Teoretycznie każdy może zweryfikować, czy ma obowiązek rejestracji w BDO po kliknięciu na link: https://bdo.mos.gov.pl/home/obowiazek_rejestracji/

Pod wskazanym odnośnikiem udostępniony został przez administrację publiczną test. Wydaje się on jednak niewystarczająco intuicyjny, co może prowadzić do błędnego wyobrażenia o obowiązujących regulacjach w zakresie obowiązku wpisu. Zatem, aby uniknąć błędu, warto skonsultować się z prawnikiem.

 

Jeśli spodobał Ci się wpis, możesz go zalinkować. Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Wkrótce bezpłatne szkolenie dla przedsiębiorców

Jest mi niezmiernie miło poinformować, że już wkrótce będę miała przyjemność poprowadzić bezpłatne szkolenie dla przedsiębiorców na temat kontroli podatkowej oraz kontroli celno-skarbowej. Szkolenie odbędzie się w Gdańsku, w dzielnicy Przymorze, gdzie prowadzę Kancelarię Prawną. Osoby zainteresowane tematem kontroli zapraszam do przesyłania drogą elektroniczną propozycji zagadnień, które chcieliby Państwo poruszyć, z podaniem imienia i nazwiska oraz danych identyfikujących działalność gospodarczą.

Opublikowane w

Skutki podatkowe charytatywnej zbiórki pieniędzy

Grudzień …, czas prezentów. W związku z nadchodzącymi Świętami Bożego Narodzenia bardzo aktualny jest temat skutków podatkowych zbiórek pieniędzy organizowanych przez różne podmioty z okazji Świąt.

Darowizny pieniędzy otrzymane przez osoby fizyczne podlegają podatkowi od spadków i darowizn. Darowizny dla osób fizycznych od osób obcych są zwolnione od podatku od spadków i darowizn, o ile nie przekraczają kwoty 4902 zł w okresie
5 lat w odniesieniu do tej samej osoby.

Neutralność podatkowa organizatorów zbiórek charytatywnych nie wynika bezpośrednio z ustawy. Stanowisko, że organizatorzy zbiórki są tylko pośrednikami w przekazywaniu darowizny i jako tacy nie podlegają opodatkowaniu, potwierdzają interpretacje dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, m.in.interpretacja z 15 września 2017 r. (nr 0111-KDIB4.4015.110.2017.2.BB). Interpretacja ta została jednak wydana w sprawie indywidualnej, w związku z czym nie gwarantuje całkowitej pewności, co do sytuacji prawnej osób, które o interpretację nie wystąpiły.

Podobnie, przekazanie darowizny za pomocą portalu społecznościowego nie powinno wpływać negatywnie na prawo do zastosowania zwolnienia z CIT przez obdarowanych podatników tego podatku (fundacje, stowarzyszenia, itp.).

Dochodom organizacji pożytku publicznego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 6c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej ustawy o CIT) przysługuje zwolnienie. Zwolnione są dochody organizacji pożytku publicznego przeznaczone na realizację celów statutowych (z wyłączeniem działalności gospodarczej) wynikających z ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie.

W odniesieniu do większości dochodów pozostałych stowarzyszeń i fundacji zastosowanie ma zwolnienie o węższym zakresie wynikające z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT. W art. 17 ust. 1 p. 4 ustawy o CIT ustawodawca przewidział, że wolne od podatku dochodowego są dochody podmiotów, których celem statutowym jest działalność:
1/ naukowa, 2/ naukowo-techniczna, 3/ oświatowa, 4/ kulturalna,
5/ w zakresie kultury fizycznej i sportu, 6/ ochrony środowiska,
7/ wspierania inicjatyw społecznych na rzecz budowy dróg i sieci telekomunikacyjnej na wsi oraz zaopatrzenia wsi w wodę, 8/ dobroczynności,
9/ ochrony zdrowia i pomocy społecznej, 10/ rehabilitacji zawodowej i społecznej inwalidów oraz 11/ kultu religijnego
– w części przeznaczonej na te cele, z zastrzeżeniem wyjątków określonych w ustawie.
Wykładnia pojęcia celów statutowych doprecyzowana została w interpretacjach podatkowych administracji skarbowej oraz orzecznictwie sądów administracyjnych. W razie wątpliwości warto wystąpić o taką interpretację lub zwrócić się do doradcy podatkowego, zwłaszcza że problemy prawne, jakie mogą się tu pojawić bywają złożone.

Jeśli zbiórka charytatywna jest urządzana przez organizację pożytku publicznego, darczyńcom przysługują ulgi podatkowe. Wspomnianych odliczeń dokonywać mogą także osoby fizyczne-przedsiębiorcy, za wyjątkiem rozliczających się na zasadach podatku liniowego (PIT-36L) oraz karty podatkowej (PIT-16A). Podatnik może odliczyć przekazaną kwotę darowizny (także rzeczowej) do wysokości 6% dochodu oraz dodatkowo 1% swojego podatku dochodowego. Ulgi nie przysługują w przypadku dokonania darowizny dla konkretnej osoby fizycznej. Decydując się na dokonanie darowizny dla organizacji pożytku publicznego, a także przy okazji konsultowania swojego zeznania PIT, warto zapytać doradcę podatkowego o przesłanki („warunki”) odliczenia podatkowego oraz o jego skutki. W związku z istnieniem opisywanych ulg podatkowych warto dokonywać zbiórek charytatywnych uprzednio rejestrując się jako organizacja pożytku publicznego. Możliwość dokonania odliczenia w rozliczeniu podatkowym jest bowiem dodatkową zachętą dla darczyńców.

Na marginesie tylko dodam, choć nie ma to związku z podatkami, ale może pomóc wielu osobom dobrej woli, że jeśli zbiórkę przeprowadza rodzina osoby potrzebującej, powinna pamiętać, że gdyby zostały spełnione przesłanki zbiórki publicznej określone ustawą, zbiórka wymaga utworzenia komitetu społecznego oraz zgłoszenia.

 

Jeśli spodobał Ci się wpis, możesz go zalinkować. Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Odpowiedzialność za wykonywanie czynności doradztwa podatkowego bez uprawnień

Pomysł na ten wpis pojawił się, gdy na spotkaniu w sprawie niezwiązanej z podatkami klient opowiedział mi o praktyce występowania o porady prawne w sprawach podatkowych do biur rachunkowych … Zasugerowałam, że osoby, które tak postępują, powinny zapytać swoje biuro, czy jest ubezpieczone na wypadek udzielenia błędnej porady. Kluczowym bowiem przy wyborze podmiotu, który udziela porady podatkowej, jeżeli klientowi zależy na potwierdzeniu korzystnego dla niego stanowiska, a jednocześnie nie chce ponosić ryzyka, że organ podatkowy nie podzieli tego poglądu, jest zakres ubezpieczenia „doradcy”.

ale po kolei

Doradztwo podatkowe obejmuje zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (tekst jednolity ustawy został opublikowany w Dzienniku Ustaw z 2019 r., pozycja 283) następujące czynności:
1) udzielanie podatnikom, płatnikom i inkasentom, na ich zlecenie lub na ich rzecz, porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami;
2) prowadzenie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielanie im pomocy w tym zakresie;
3) sporządzanie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych lub udzielanie im pomocy w tym zakresie;
4) reprezentowanie podatników, płatników i inkasentów w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień i innych aktów administracyjnych w sprawach wymienionych w pkt 1.

Zawodowe wykonywanie czynności, o których mowa w ww. pkt 1, zastrzeżone jest wyłącznie dla podmiotów uprawnionych w rozumieniu ustawy.

Podmiotami uprawnionymi do zawodowego wykonywania czynności,polegających na udzielaniu porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami, w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o doradztwie podatkowym są:
– osoby fizyczne wpisane na listę doradców podatkowych;
– adwokaci i radcowie prawni;
– biegli rewidenci.

Biura rachunkowe mogą natomiast prowadzić księgi podatkowe oraz inne ewidencje do celów podatków, a także sporządzać zeznania i deklaracje podatkowe oraz udzielać pomocy w wymienionych zakresach.

Zgodnie z art. 81 ust. 1 ustawy o doradztwie podatkowym, wykonywanie czynności doradztwa podatkowego, polegających na:
– udzielaniu podatnikom, płatnikom i inkasentom, na ich zlecenie lub na ich rzecz, porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami,
– reprezentowaniu w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień i innych aktów administracyjnych,
bez uzyskania wpisu na listę doradców podatkowych podlega grzywnie do 50.000 zł.

Jest jeszcze jeden powód, aby o poradę podatkową zwrócić się do doradcy podatkowego lub innego podmiotu uprawnionego (adwokat, radca prawny, biegły rewident). Mianowicie ubezpieczenie OC biura rachunkowego nie chroni przed błędną poradą prawną udzieloną przez biuro rachunkowe. Przypomniał o tym Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w wyroku z 10 kwietnia 2019 r., w sprawie o sygnaturze akt VIII Ga 277/18.

W przedmiotowej sprawie VIII Ga 277/18 podatnik poniósł szkodę w wysokości 40.000 zł, ponieważ biuro rachunkowe udzieliło mu błędnej porady dotyczącej odliczenia VAT naliczonego przy zakupie i eksploatacji tzw. bankowozu. Klient biura rachunkowego został poinformowany przez biuro o możliwości odliczenia całego VAT zawartego w jego cenie i cenie paliwa. Dokonane w imieniu klienta odliczenia zostały zakwestionowane przez organy skarbowe a następnie sąd administracyjny. Ponadto, Sąd Rejonowy w Bydgoszczy uznał podatnika winnym popełnienia przestępstwa skarbowego i ukarał grzywną 1600 zł, a także obciążył kosztami postępowania procesowego.

Ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania, gdyż doradztwo podatkowe nie może być przedmiotem skutecznej umowy zawartej między klientem a właścicielem biura rachunkowego. Oznacza to, że umowa taka na podstawie art. 58 § 1 Kodeksu cywilnego jest nieważna. Strony nie mają obowiązku spełnienia świadczeń z niej wynikających i powinny zwrócić sobie nawzajem wszystko, co otrzymały.

 

Jeśli spodobał Ci się wpis, możesz go zalinkować. Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Spółka jawna, która nie prowadzi ksiąg rachunkowych, ma obowiązki sprawozdawcze wobec KRS

Wprawdzie spółki takiej nie obowiązuje wymóg złożenia w KRS sprawozdania finansowego (o ile nie ma obowiązku prowadzenia ksiąg rachunkowych, gdyż jej przychody netto ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły mniej niż równowartość w walucie polskiej 2 milionów euro; po przekroczeniu tego limitu spółka jawna ma obowiązek założyć księgi rachunkowe). Jednakże powinna ona poinformować sąd rejestrowy o braku obowiązku sporządzenia i złożenia tego sprawozdania, pod rygorem zastosowania postępowania przymuszającego opisanego w art. 24 ustawy o Krajowym Rejestrze Sądowym. W ramach tego postępowania, zgodnie z art. 19a ustawy o KRS, w związku z regulacją Kodeksu postępowania cywilnego, można nałożyć grzywny celem uzyskania wymaganych prawem oświadczeń w określonej w art. 19e ust. 8 ustawy o KRS formie, za pośrednictwem systemu teleinformatycznego udostępnionego do tego celu przez Ministra Sprawiedliwości. Podobnie kształtuje się sytuacja prawna spółki partnerskiej.

 

Jeśli spodobał Ci się wpis, możesz go zalinkować. Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Odpowiedzialność lekarza dentysty prowadzącego prywatny gabinet stomatologiczny za usunięcie zdrowego zęba

Na gruncie prawa cywilnego lekarz dentysta prowadzący działalność gospodarczą odpowiada w sposób dwojaki: za nienależyte wykonanie umowy dzieła, a także za popełnienie czynu niedozwolonego. Lekarz dentysta ponosi również odpowiedzialność dyscyplinarną oraz karną, jeśli spełnione zostały przesłanki tej odpowiedzialności określone w ustawie. Przesłankami odpowiedzialności za popełnienie czynu niedozwolonego jest zawinione popełnienie błędu medycznego, wystąpienie szkody bądź krzywdy oraz związek przyczynowy między tymi zdarzeniami. Odpowiedzialności lekarza dentysty, w świetle orzecznictwa, może nie wyłączać żądanie przez pacjenta leczenia go w określony sposób. Czego może domagać się pacjent gabinetu dentystycznego w przypadku usunięcia zdrowego zęba? Wartość przedmiotu sporu w takich sprawach z reguły rozpoczyna się od kwot rzędu kilku tysięcy złotych i obejmuje:
1. odszkodowanie za uszczerbek na zdrowiu,
2. odszkodowanie za poniesione koszty wykupu usług medycznych, leków, transportu itd.,
3. zadośćuczynienie za ból i cierpienie,
4. zadośćuczynienie za brak rzetelnej informacji o przeciwwskazaniach do wykonania zabiegu,
5. odsetki od ww. świadczeń,

W procesie takim warto skorzystać z pomocy profesjonalisty ze względu na spektrum zagadnień dotyczących uzyskania rekompensaty skutków błędu medycznego popełnionego przez lekarza dentystę.

 

Jeśli spodobał Ci się wpis, możesz go zalinkować. Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Suma komandytowa – wyjaśnienie pojęcia

Istotą spółki komandytowej jest to, że uczestniczą w niej dwa rodzaje wspólników, których zakres odpowiedzialności osobistej różni się między sobą. Komplementariusz odpowiada w sposób nieograniczony. Komandytariusz natomiast odpowiada do wysokości sumy komandytowej. Zatem suma komandytowa jest to kwotowo określona górna granica odpowiedzialności komandytariusza za zobowiązania spółki komandytowej. Ustawa nie stawia wymogu minimalnej wysokości sumy komandytowej. W odróżnieniu od kapitału spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, który nie może być niższy od 5.000 zł. Jeżeli wkład wniesiony przez komandytariusza do spółki ma wartość niższą od sumy komandytowej, komandytariusz odpowiada majątkiem osobistym do kwoty różnicy pomiędzy wysokością sumy komandytowej a wartością wniesionego wkładu.
Dlaczego warto interesować się spółką komandytową? Rentowność takiej spółki jest znacznie wyższa niż rentowność spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, a odpowiedzialność wspólników nie jest większa niż odpowiedzialność członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, jeśli umowa została umiejętnie ukształtowana a wspólnicy zostali odpowiednio dobrani. Skorzystanie z pomocy specjalisty przy napisaniu umowy spółki komandytowej pozwala na wykorzystanie potencjału ekonomicznego, jaki ma ta spółka i uregulowanie stosunków między wspólnikami tak, że ich odpowiedzialność jest ograniczona w porównaniu z odpowiedzialnością wspólników spółki jawnej.

 

Jeśli spodobał Ci się wpis, możesz go zalinkować. Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Utracona przyjemność z urlopu

Czy przyjemność z urlopu jest dobrem osobistym, które podlega ochronie? W tej kwestii orzecznictwo nie jest do końca jednolite. Jednakże nie zmienia to faktu, że za utraconą przyjemność z urlopu przysługuje ekwiwalent pieniężny. Oczywiście nie chodzi o subiektywne odczucie konsumenta, że nie bawił się tak dobrze, jak by tego oczekiwał. W zakresie formułowania roszczeń konieczny jest rozsądek oraz wskazanie zobiektywizowanych okoliczności, które negatywnie wpłynęły na wykonanie umowy przez organizatora usługi turystycznej. Trzeba również dysponować dowodami, że takie okoliczności wystąpiły. Przesłanki odpowiedzialności organizatora usług turystycznych określa obowiązująca od 1 lipca 2018 r. ustawa z 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych, która transponuje dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2015/2302/UE z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie imprez turystycznych i powiązanych usług turystycznych, zmieniająca rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 i dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/83/UE oraz uchylająca dyrektywę Rady 90/314/EWG. Wspomniana ustawa przewiduje, że podróżnemu przysługuje odszkodowanie lub zadośćuczynienie za poniesione szkody lub krzywdy, których doznał w wyniku niezgodności podróży (art. 50 ust. 2 zdanie 2). Regulacja ta ma podstawowe znaczenie dla obu stron umowy o świadczenie usług turystycznych, zarówno dla konsumenta jak i dla organizatora.

 

Jeśli spodobał Ci się wpis, możesz go zalinkować. Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Biała lista

Skoro poprzedni wpis dotyczył antywindykacji, w ramach wątku prawo od A do Z, nawiązując do inicjałów autorki, czas na białą listę.
Biała lista to specjalny rejestr prowadzony przez Szefa KAS (Krajowej Administracji Skarbowej), który ma służyć weryfikacji kontrahentów i minimalizować nieświadomy udział w oszustwach podatkowych typu karuzela VAT. Od 2020 r. jeśli przedsiębiorca dokona zapłaty w kwocie powyżej 15.000 zł na rachunek bankowy, którego kontrahent nie zgłosił Szefowi KAS, ustawa przewiduje sankcję. Przedsiębiorca ten nie będzie mógł tej kwoty zaliczyć do kosztów podatkowych. Sankcja jest bardzo surowa, choć dotyczy tylko technicznego sposobu rozliczania a nie uszczuplenia zobowiązania podatkowego. Stawia to w trudnej sytuacji podmioty, które już są związane umowami z kontrahentami, których rachunki nie widnieją na białej liście. W mojej ocenie istniejący obowiązek zapłaty w takiej sytuacji nie może być wykonany ze względu na okoliczności, za które odpowiedzialność ponosi kontrahent. Jeśli wykonanie umowy narusza prawo i jest sprzeczne z gospodarczym celem zobowiązania, a jedynym podmiotem, który może w tej sytuacji podjąć działania umożliwiające wykonanie umowy zgodnie z prawem jest wierzyciel, odsetki za opóźnienie w płatności do czasu podania przez wierzyciela nr rachunku objętego białą listą nie powinny być naliczane. Nie zmienia to jednak faktu, że wspomniana regulacja w sposób istotny wpływa na swobodę przepływu kapitału, zwłaszcza w odniesieniu do podmiotów zagranicznych.

 

Jeśli spodobał Ci się wpis, możesz go zalinkować. Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.