Tag: zobowiązania

Opublikowane w

Sankcja kredytu darmowego – ważny wyrok TSUE!

13 lutego 2025 r. zapadł bardzo istotny dla kredytobiorców oraz pożyczkobiorców wyrok TSUE. Tego wyroku banki bardzo się obawiały. Mianowicie, TSUE orzekł, że w przypadku niedostarczenia przez bank informacji potrzebnych, aby konsument mógł ocenić zakres zobowiązania (wysokość kwoty do zapłaty), konsument może spłacać tylko kwotę kapitału (po dopełnieniu warunków formalnych procedury).

Ponadto, zdaniem TSUE polskie przepisy przewidujące brak konieczności spłacania kosztów kredytu w przypadku uchybienia obowiązkom informacyjnym przez bank nie naruszają prawa Unii Europejskiej  w przypadku, gdy brakujące informacje były potrzebne, aby konsument mógł ocenić zakres zobowiązania (wysokość kwoty do zapłaty).

Aktualnie przed polskimi sądami toczy się wiele postępowań dotyczących nieuczciwych umów z bankami. Niestety większość z nich zainicjowana jest przez parakancelarie (z reguły spółki kapitałowe) skupujące tego typu wierzytelności w drodze cesji. Umowy cesji bywają skrajnie niekorzystne dla klientów parakancelarii. W konsekwencji te umowy obarczone są ryzykiem nieważności. Wadliwość ta przekłada się na brak należytego umocowania do występowania w procesie dotyczącym sankcji kredytu darmowego. Wadliwość cesji może wynikać z też z innych przyczyn. Tego typu okoliczności  mogą mieć rozstrzygające znaczenie dla wyniku sprawy.

Należy przypuszczać, że banki, czy też parabanki, w związku z niekorzystnym dla nich orzecznictwem będę oferowały ugody lub obniżenie oprocentowania zawartych umów kredytu konsumenckiego (w tym pożyczek konsumenckich). Oczywiście oferta ta ma przynieść korzyści (obniżyć straty) bankom a nie ich klientom.

Jeśli zawarli Państwo umowę pożyczki lub kredytu (również z parabankiem), warto skontaktować się z radcą prawnym lub adwokatem, który będzie potrafił wyliczyć, jakie kwoty nienależnie bank/parabank od Państwa pobierał. Osoby wykonujące zawody zaufania publicznego wpisane na listę radców prawnych lub adwokatów uczciwie ocenią Państwa szanse, koszty postępowania i nie znikną po otrzymaniu honorarium, gdyż nie prowadzą działalności w formie spółek kapitałowych.

 

Wpis ma charakter popularyzatorski i nie stanowi porady w konkretnej sprawie. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści wpisu, gdyż ma on charakter ogólny i nie uwzględnia indywidualnych okoliczności konkretnej sprawy. W celu uzyskania indywidualnej porady prawnej proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Skutki zgody sądu na czynność, która przekracza zwykły zarząd nieruchomością – Postanowienie SR W-wa Mokotów z 9 czerwca 2022 r., I Ns 614/21

Do rozporządzania rzeczą wspólną oraz do innych czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu, potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. Zgoda na czynność przekraczającą zwykły zarząd  stanowi akt wewnętrzny współwłaścicieli, którzy podejmując decyzję o dokonaniu czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu, składają stosowne oświadczenie woli. Nie może być udzielona ex post. Co do zasady forma udzielenia zgody jest dowolna. Skutki dokonania czynności przekraczającej zwykły zarząd bez zgody wszystkich współwłaścicieli zależą od tego, jaka czynność została w ten sposób zrealizowana: prawna, faktyczna czy urzędowa.

W razie braku zgody wszystkich współwłaścicieli o dokonaniu czynności przekraczającej zwykły zarząd może rozstrzygnąć sąd postanowieniem o wyrażeniu zgody na dokonanie czynności przekraczającej zakres zarządu zwykłego lub na rozporządzenie. Postępowanie sądowe w tym przedmiocie wszczyna się na wniosek współwłaścicieli, których udziały wynoszą co najmniej połowę.

Niestety przepisy prawa nie określają wyraźnie, jakie skutki wywołuje takie orzeczenie sądu. W judykaturze trafnie przyjmuje się, że w treści postanowienia sąd wskazuje konkretne działanie, do którego daje tytuł, a ponadto określa jego faktyczne i prawne ramy. Ponadto, orzecznictwo wskazuje, że  w wyniku rozstrzygnięcia (zezwolenia) sądu wskazanej czynności zarządu dokonują upoważnieni współwłaściciele. Jeśli dotyczy to czynności prawnej, dokonują jej oni we własnym imieniu, ale na rachunek pozostałych, niedziałających współwłaścicieli.

Sąd orzeka, mając na względzie cel zamierzonej czynności oraz interesy wszystkich współwłaścicieli. Zamierzona czynność zarządu nie może również prowadzić do pokrzywdzenia niektórych ze współwłaścicieli. (komentarz do art. 199 k.c., red. E. Gniewek 2017, Legalis i powołana tam literatura przedmiotu).

Artykuł 199 k.c. nie reguluje jednoznacznie skutków orzeczenia sądu, co może rodzić problemy praktyczne dotyczące tego, kto i na jakich zasadach ma uczestniczyć w czynności objętej zgodą i jak zabezpieczyć interes osób niebiorących udziału w czynności. Regulacja ta mogłaby i powinna być bardziej precyzyjna.

 

Artykuł ma charakter popularyzatorski i nie stanowi porady prawnej w konkretnej sprawie. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści wpisu. W celu uzyskania indywidualnej pomocy prawnej proszę o kontakt telefoniczny lub e-mailowy.

Opublikowane w

Na co uważać w umowie z pośrednikiem nieruchomości

Usługa pośrednictwa w obrocie nieruchomościami polega na odpłatnym wykonywaniu czynności zmierzających do zawarcia przez inne osoby umów:

1)nabycia lub zbycia praw do nieruchomości;
2)nabycia lub zbycia spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu;
3)najmu lub dzierżawy nieruchomości lub ich części;
4)innych niż określone w pkt 1-3, których przedmiotem są prawa do nieruchomości lub ich części.
Skorzystanie z usługi pośrednika powinno ułatwić sprzedaż i wycenę nieruchomości oraz skompletowanie niezbędnej dokumentacji dzięki fachowej wiedzy pośrednika. Jak jest w praktyce? Odpowiedź brzmi, bardzo różnie.
Wielu pośredników rzeczywiście posiada szeroką wiedzę i umiejętności. Niestety jednak zdarzają się również sytuacje, gdy działania pośrednika nie spełniają profesjonalnych standardów np. dokumentacja zawiera błędne informacje (rok budowy, cena, nr księgi wieczystej, nr oferty), czy też że pośrednik działa co najmniej na granicy prawa oraz w sposób budzący wątpliwości co do etyki.
Przykładowo, istnieje grupa pośredników, którzy na jakimś etapie domykania transakcji decydują, że chcą reprezentować dwie strony transakcji. Niemożliwe? A jednak :). Pomimo że interesy stron transakcji nigdy nie są tożsame, mogą one teoretycznie nie być sprzeczne. Standardy etyczne obowiązujące pośredników dopuszczają działanie przez pośrednika na rzecz obu stron transakcji za ich pisemną zgodą. Jeśli taka zgoda nie jest wymuszona, to teoretycznie byłaby ona dopuszczalna. Pojawia się jednak problem praktyczny, gdy początkowo pośrednik działał na rzecz jednej strony transakcji, np. sprzedającego odpłatnie, to na czym miałoby polegać świadczenie identycznej usługi na rzecz drugiej strony transakcji, skoro doprowadzenie do zawarcia umowy sprzedaży oraz gromadzenie dokumentów na rzecz sprzedającego jest świadczeniem z istniejącej już wcześniej umowy, a na rzecz kupującego pośrednik żadnych dokumentów nie gromadzi. W istocie mamy więc do czynienia z żądaniem dodatkowej opłaty przez pośrednika od kupującego przy braku świadczenia wzajemnego i w mojej ocenie powinno to, choć jest to kwestia ocenna, prowadzić do nieważności umowy.
Kolejny przykład nierzetelnego działania przez pośredników. Nauczeni umową deweloperską, niektórzy pośrednicy proponują podpisanie rezerwacji obok umowy przedwstępnej sprzedaży istniejącej nieruchomości ( istniejącego lokalu) na rynku wtórnym. Szczególnej ostrożności wymaga sytuacja, gdy rezerwacja stanowi jedynie deklarację kupującego, że nieruchomość chce kupić nie otrzymując żadnej deklaracji wzajemnej ze strony sprzedającego.
Co więcej zdarza się, że aby zapewnić o szczerości swoich intencji kupujący ma zapłacić depozyt, który w istocie ma zabezpieczyć wyłącznie roszczenie pośrednika. Szczególnej uwagi wymaga kwestia, kto i według jakich kryteriów decyduje o zwrocie tego depozytu i czy w istocie nie jest to niepotrzebne zabezpieczenie, gdy np. przyszłe strony umowy sprzedaży decydują się na umowę przedwstępną i zadatek.
Pośrednicy również mogą chcieć uczestniczyć w podpisaniu aktu notarialnego i taka praktyka nie budzi wątpliwości. Problematyczna może być natomiast chęć pośredniczenia w kontaktach obu stron z notariuszem, zwłaszcza gdy pośrednik nie jest wystarczająco biegły w kwestiach prawnych.
Osobiście nie jestem entuzjastką takiego rozwiązania, bo wolę mieć pełny i nieograniczony wpływ na treść umowy, ale może być ono korzystne dla wąskiego grona klientów, gdy pośrednik jest doświadczony, zaufany i nie nadużywa zaufania.
Innym przykładem praktyki, której nie oceniam pozytywnie, jest przesyłanie dokumentów właśnie od notariusza, czy od drugiej strony transakcji na ostatnią chwilę przed podpisaniem umowy (np. w dniu poprzedzającym zawarcie umowy). Może to bowiem prowadzić do sytuacji, że klient nie ma wystarczająco dużo czasu na zastanowienie co do umowy, którą ma podpisać.
Jako prawnik zajmuję się weryfikacją umów pośrednictwa w krótkich terminach dopasowanych do realiów obrotu prawnego.
Wpis ma charakter popularyzatorski i nie stanowi indywidualnej porady prawnej. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści wpisu. W celu uzyskania pomocy prawnej w konkretnej sprawie, proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.
Opublikowane w

Wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy do czasu zasiedzenia – przełomowe orzeczenie 7 sędziów SN

3 kwietnia 2024 r. Sąd Najwyższy w składzie 7 sędziów wydał uchwałę sygn. III CZP 103/22 i rozstrzygnął, czy byłemu właścicielowi może przysługiwać przeciwko posiadaczowi samoistnemu rzeczy roszczenie o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z niej (art. 224, 225 k.c.) za okres poprzedzający nabycie przez tego posiadacza własności rzeczy w drodze zasiedzenia? W uchwale Sąd orzekł, że ​utrata własności rzeczy na skutek zasiedzenia nie powoduje wygaśnięcia roszczenia byłego właściciela o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy w okresie poprzedzającym upływ terminu zasiedzenia. Orzeczenie to przełamało dotychczasową linię orzeczniczą.

W związku z tym właściciele, którzy utracili swoje nieruchomości, mogą dochodzić wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z rzeczy uwzględniając jednak termin przedawnienia roszczeń.

Moja kancelaria reprezentuje klientów w procesach o wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z rzeczy. Istnieje również możliwość umówienia konsultacji w celu ustalenia, czy upłyną termin przedawnienia odszkodowania za bezumowne korzystanie z rzeczy.

Wpis ma charakter popularyzatorski i nie stanowi porady w konkretnej sprawie. Autorka nie ponosi w związku z tym odpowiedzialności za wykorzystanie treści wpisu. W celu uzyskania indywidualnej pomocy prawnej proszę o kontakt telefoniczny lub e-mailowy.

 

Opublikowane w

Weksle in blanco Żabki mogą być nieważne

Sąd Okręgowy w Gdańsku potwierdził, że weksel in blanco wystawiony przed podpisaniem umowy franczyzy jest nieważny. Jest to bardzo ważny wyrok zwłaszcza dla przedsiębiorców z Pomorza. Franczyza jest popularnym modelem prowadzenia działalności gospodarczej. Z reguły franczyzobiorcy zainteresowani są ponoszeniem niskich kosztów rozpoczynając działalność i poznaniem modelu biznesowego partnera o ugruntowanej pozycji na rynku.

Jednakże prowadzenie działalności gospodarczej może okazać się pułapką dla osób o małym kapitale, czy niewielkiej wiedzy dotyczącej praktyki biznesowej. Dotyczy to nie tylko umowy franczyzy, ale też umowy o roboty budowlane, obrotu nieruchomościami, samoodnawialnych licencji i wielu innych.

Trudności mogą pojawić się zwłaszcza, gdy pozycja ekonomiczna partnerów nie jest równa, ale słabszy przedsiębiorca nie jest chroniony przepisami konsumenckimi. Teoretycznie zawierane umowy są wynikiem porozumienia stron. W praktyce jednak nie ma możliwości uzgadniania poszczególnych postanowień tych umów. Tym bardziej istotne jest skorzystanie z fachowej pomocy już na początku współpracy.

Franczyzobiorcy popularnej sieci franczyzowej podpisując weksle nie sądzili, że będą musieli zapłacić z tego tytułu znaczne kwoty. Umowa franczyzy może rodzić ryzyko dla franczyzobiorcy zwłaszcza, gdy prowadzący punkt sprzedaży nie ma wpływu na prowadzoną działalność, bo wszystko reguluje umowa franczyzowa. Często pozycja prawna franczyzobiorcy przypomina zatrudnionego, któremu przysługuje jedynie niewielkie wynagrodzenie za prowadzenie punktu, ale jednocześnie ponosi on ryzyko gospodarcze prowadzenia punktu i bankructwa (co sprawia, że umowa ta jest bardziej atrakcyjna niż zatrudnienie pracownika dla franczyzodawcy). Stawia to franczyzobiorcę w bardzo niekorzystnej sytuacji i naraża na wysokie, sięgające kilkudziesięciu tysięcy koszty spłaty zadłużenia, w tym koszty procesów sądowych, a nawet upadłość (która w trudnej sytuacji finansowej przedsiębiorcy może jawić się jako szansa na wyjście z zadłużenia).

 

 

Wpis ma charakter popularyzatorski i nie stanowi porady prawnej w konkretnej sprawie. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści wpisu. W celu uzyskania indywidualnej porady prawnej proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Czy każdy dokument potwierdzający zaciągnięcie zobowiązania jest dłużnym papierem wartościowym

Dłużne papiery wartościowe stanowią rodzaj dokumentów dłużnych, definiowanych jako dokumenty stwierdzające istnienie zobowiązaniowego stosunku prawnego. Dokumenty dłużne pełnią funkcję dowodową, choć nie tylko. Wystawienie zwykłego dokumentu dłużnego w odróżnieniu od wystawienia dłużnego papieru wartościowego nie zmienia zasad wykonywania zobowiązania. Różnice istnieją również w zakresie skutków utraty dokumentu dłużnego oraz papieru wartościowego dłużnego.

 

Wpis ma charakter popularyzatorski i nie stanowi porady prawnej w konkretnej sprawie. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści wpisu. W celu uzyskania indywidualnej porady prawnej, proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

WIBOR w racie kredytu nielegalny?

Gospodarstwom domowym coraz trudniej udźwignąć wzrastające raty kredytów w złotówkowych. W związku z tym wiele osób występuje z powództwami, które zmierzają do pominięcia wskaźnika WIBOR przy określaniu wysokości raty kredytu.

Tytułowe pytanie zyskało na aktualności za sprawą postanowienia Sądu w Katowicach zabezpieczającego powództwo poprzez zawieszenie pobierania odsetek obliczanych w oparciu o wskaźnik WIBOR.

Takie postanowienie potwierdza pośrednio, że powództwo nie jest oczywiście bezzasadne. Podkreślenia wymaga jednak, że o udzielenie ochrony prawnej może wystąpić nie tyle osoba, której rzeczywiście uprawnienie przysługuje, ale także osoba, która twierdzi, że uprawnienie posiada. Celem postępowania zabezpieczającego było zapewnienie skuteczności przyszłego orzeczenia. Postanowienie Sądu w Katowicach, jakkolwiek korzystne dla kredytobiorców, nie zmienia faktu, że na ostateczne stanowisko sądów (obu instancji) co do legalności obliczania rat kredytów w oparciu o wskaźnik WIBOR trzeba będzie jeszcze poczekać.

Niemniej jednak według Kodeksu cywilnego granice swobody umów wyznaczają ustawy i zasady współżycia społecznego, a zasada nominalizmu przełamana jest waloryzacją w określonych przypadkach. Wysokość świadczenia pieniężnego może zostać ustalona według innego niż pieniądz miernika wartości. Obecnie sporne jest co może być takim miernikiem. Otwartym pytaniem pozostaje, czy wskaźniki typu WIBOR w istocie niwelują jedynie zmianę siły nabywczej pieniądza, czy też wpływają na istotę świadczenia i jak znaczący jest ten wpływ, a także jak precyzyjnie na etapie zawierania umowy powinna zostać określona wysokość świadczenia pieniężnego lub sposób jego obliczenia. Niewątpliwie kwestie te nie są wyczerpująco uregulowane w przepisach prawa, co powoduje, że ostateczna decyzja w tej sprawie należy do Sądów.

 

Wpis ma charakter popularyzatorski i nie stanowi porady w konkretnej sprawie. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści wpisu. W celu uzyskania indywidualnej porady prawnej proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.

Opublikowane w

Banki nie dają za wygraną

W konsekwencji orzeczenia ETS z 3 października 2019 r. w sprawie C-260/18 Dziubak, polskie sądy masowo stwierdzają, że następstwem abuzywności klauzul przeliczeniowych jest nieważność umowy kredytu – zarówno umów indeksowanych jak i denominowanych w walucie obcej. Zgodnie z uchwałą siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2021 r. (sygn. akt III CZP 6/21), jeżeli bez bezskutecznego postanowienia umowa kredytu nie może wiązać, konsumentowi i kredytodawcy przysługują odrębne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w wykonaniu tej umowy.
W odpowiedzi na aktywność kredytobiorców Banki nie pozostają bezczynne i dochodzą od byłych kredytobiorców wynagrodzenia za korzystanie z kapitału także od Państwa Dziubak, sygn. V 510.111.2021. Uwzględnienie roszczeń banków przez sądy spowodowałoby zniweczenie korzyści wynikających ze stwierdzenia nieważności umów kredytowych, co może skutecznie odstraszać kredytobiorców od pozywania banków. W sprawach tych kierowane są do ETS pytania prejudycjalne, co znacznie wydłuża czas oczekiwania na rozstrzygnięcie, ale też daje nadzieję na korzystne dla kredytobiorców zakończenie sporów. Na tym etapie jednak wydaje się, że stanowisko kredytobiorców ma silną argumentację, z którą bankom trudno będzie wygrać.
Wpis ma charakter popularyzatorski i nie stanowi porady w konkretnej sprawie. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści wpisu. W celu uzyskania indywidualnej porady prawnej proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.
Opublikowane w

Lex contra Legalis – który wybrać?

Od kilkunastu lat w pracy korzystam z programów prawniczych. Wybór oprogramowania dla Kancelarii prawnej jest istotną decyzją dla każdego prawnika. Tym razem chciałabym podzielić się spostrzeżeniami dotyczącymi dwóch wiodących programów prawniczych, które według mojej subiektywnej oceny mogłabym „dodać do ulubionych”. Każdy z nich ma liczne zalety i swoją specyfikę. Sporządzone przeze mnie porównanie nie jest wyczerpujące i przedstawia subiektywnie istotne aspekty pracy z wykorzystaniem oprogramowania prawniczego.

System informacji prawnej LEX bardzo zmienił się na przestrzeni lat. Posiada on obecnie zarówno treści podstawowe, jak i dodatkowe moduły tematyczne dostępne za dodatkową opłatą. Zaletą tego oprogramowania jest możliwość szybkiego dostępu do wszystkich wersji historycznych jednostek redakcyjnych przepisów prawa w tym punktów i podpunktów. Tego typu funkcja ma podstawowe znaczenie dla osób zajmujących się prawem podatkowym, które zawiera bardzo rozbudowane artykuły liczące wiele stron i zmienia się często w ciągu roku (do tego stopnia, że niekiedy brakuje liter w alfabecie na indeksowanie zmian).

Wybór komentarzy dostępnych w LEX spełnia moje oczekiwania, choć nie wszystkie te komentarze zaliczyłabym do ulubionych. Komentarz, którego jako doradcy podatkowemu zdecydowanie brakuje mi w LEGALIS na czerwiec 2022 r. to, np. Komentarz prof. dr hab. L. Etela do Ordynacji podatkowej. Oczywiście pozycja ta jest dostępna w formie odrębnej publikacji, więc jeśli ktoś decyduje się na LEGALISA, trzeba ją dokupić.

Wysoko oceniam także dostępne w LEX krótkie opracowania tematyczne na różne tematy podatkowe, które starają się nadążyć za zmianami w prawie, choć oczywiście również opracowania dotyczące poprzednich stanów prawnych są bardzo przydatne, bo nie każda sprawa dotyczy aktualnego stanu prawnego.

Bardzo wysoko oceniam w LEX archiwizację szkoleń i ich dostępność na równi z komentarzami. Szkolenia są krótkie a dotyczą nowelizacji oraz bieżących interesujących zagadnień, które często nie są jeszcze dostatecznie opracowane w literaturze. Można je odtwarzać w dowolnym momencie, co zdecydowanie ułatwia organizację pracy.

Rozczarowujące jest natomiast wyszukiwanie orzeczeń w LEX. Aby program wyszukiwał orzeczenia zawierające skopiowany tekst trzeba wykupić dodatkową usługę. Jednakże usługa ta na czerwiec 2022 r. nie obejmuje wyszukiwania orzeczeń mniejszościowych lub dających początek nowym liniom orzeczniczym. Ponadto, orzeczenia zawierające skopiowany tekst, występujące jako linia orzecznicza nie są wystarczająco analizowane przez program pod kątem treści. Powoduje to, że tego typu narzędzie może być wykorzystywane jedynie pomocniczo, a w wyszukiwanie orzeczeń trzeba włożyć dużo dodatkowej pracy. Według mnie funkcja wyszukiwania ma podstawowe znaczenie i zdecydowanie powinna być ulepszona.

Co szokuje, w LEX rozszerzeniu dla biur rachunkowo-podatkowych nie można uzyskać szczegółowych informacji na temat ubezpieczeń społecznych, bo to już jest moduł prawo pracy. Szczerze wątpię, czy w takiej postacie ten produkt jest przydatny dla typowych biur rachunkowo-podatkowych.

Podsumowując, uważam LEX za bardzo dobry w praktyce podatkowej. Wprawdzie program ten nie posiada wzorów dokumentów księgowych nawet w module podatkowym, co powoduje, że trzeba je tworzyć samodzielnie (lub w oparciu o inne programy), a to wymaga więcej czasu niż modyfikacja. Oczywiście ta ocena jest dokonywana z zastrzeżeniem, że ktoś ma inne źródło wiedzy na temat ubezpieczeń społecznych albo wykupi sobie inną wersję, niż ta dla biur podatkowych.

Natomiast praca radcy prawnego wiąże się z nieco innymi wyzwaniami.
W praktyce radcy prawnego największą zaletą LEGALISA jest dostęp do „Systemów prawa” oraz wysokiej jakości komentarzy, artykułów i opracowań. Program ten mogłabym polecić radcom prawnym, czy adwokatom.

W praktyce i tu wyszukiwarka mogłaby działać lepiej. Zdecydowanie wydajność pracy poprawia przejście szkolenia z jej obsługi. Niestety jednak program ten na czerwiec 2022 r. nie oferuje automatycznego dostępu do wersji historycznych jednostek redakcyjnych aktów prawnych. W konsekwencji ich wyszukiwanie pracując z tym programem wymaga za dużo czasu. W praktyce podatkowej, według mnie, funkcja ta ma podstawowe znaczenie i powinna być uzupełniona.

Przechodząc do kwestii organizacyjnych, według stanu na czerwiec 2022 r. OWU LEGALIS są przejrzyste i przyjazne nabywcy. W przypadku LEX, np. proces zmiany umowy jest niejasny, a OWU rozbudowane i niezachęcające (klauzule dotyczące obowiązywania umowy OWU LEX dla przedsiębiorców w obrocie konsumenckim rodziłyby wątpliwości co do zgodności z dobrymi obyczajami, jednakże osoby nabywające licencje na potrzeby działalności gospodarczej obowiązują mniej korzystne zasady, choć jakieś zasady i tu obowiązują). Do niedogodności LEGALISA obecnie nie można zaliczyć wysokiej ceny, ponieważ na wybrane pakiety tematyczne możliwy jest zakup licencji w cenie zbliżonej do LEX.

 

Wpis ma charakter popularyzatorski i nie stanowi indywidualnej porady. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści wpisu.

Opublikowane w

Poddanie się egzekucji z aktu notarialnego

Zawarcie umowy sprzedaży nieruchomości rodzi po stronie kupującego obowiązek zapłaty, a po stronie sprzedawcy obowiązek przeniesienia własności oraz wydania. Umowa sprzedaży rodzi doniosłe skutki prawne w sferze majątkowej jej stron. W związku z tym konieczna jest wnikliwa analiza przez kupującego i przez sprzedawcę. Strony umowy powinny bowiem znać skutki swoich oświadczeń woli.

Z kwestii prawnych, na które warto zwrócić uwagę wymienić należy klauzulę poddania się egzekucji z aktu notarialnego. Klauzula taka może przyczynić się do uproszczenia obrotu pranego oraz zmniejszenia kosztów dochodzenia roszczeń od strony przeciwnej. Jest ona w pełni legalna. Oznacza ona, że w przypadku braku wydania nieruchomości, kupujący może dochodzić wydania nieruchomości z udziałem komornika z pominięciem postępowania sądowego. Dotyczy to również sytuacji, gdy cena sprzedaży nie została zapłacona, gdyż kupujący nie miał na to środków. Mógł na przykład liczyć, że z zyskiem sprzeda szybko nieruchomość w ten sposób uzyskując środki pieniężne na pokrycie ceny sprzedaży. Tymczasem sprzedawca pozostaje z niczym… Może się bowiem również zdarzyć, że kolejny nabywca również sprzeda nieruchomość, a kupujący nadal nie ma środków pieniężnych, aby zapłacić. W mojej ocenie klauzula taka niesie więcej ryzyk po stronie sprzedawcy niż kupującego, choć i ten ostatni nie może być pewny, czy umowa zostanie należycie wykonana. Dlatego też warto zwrócić uwagę na obecność w umowie opisywanej klauzuli.

 

Wpis ma charakter popularyzatorski i nie stanowi porady w konkretnej sprawie. Autorka nie ponosie odpowiedzialności za wykorzystanie treści wpisu. W celu uzyskania indywidualnej porady prawnej proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.