Występujące w praktyce określenie „antywindykacja” nie jest terminem, który występuje w ustawie. Działalność antywindykacyjna nie ma wyraźnie zakreślonych ustawowo granic. Prowadzenie jej nie wymaga w zasadzie szczególnych uprawnień. Warto wyjaśnić pojęcie antywindykacji, aby klient decydujący się na zakup tak nazwanej usługi wiedział, czego może oczekiwać od zleceniobiorcy.
Antywindykacja opiera się na tym, że wszyscy uczestnicy procedury dochodzenia roszczeń mają obowiązek działać w granicach prawa, zgodnie z zasadami współżycia społecznego, dobrymi obyczajami, natomiast wierzyciel nie może czynić ze swojego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem tego prawa (art. 5 k.c.).
Antywindykacja jest to określenie czynności zmierzających do polepszenia sytuacji dłużnika.
Czynności te obejmują przykładowo:
– zarzuty od nakazu zapłaty,
– wniosek o rozłożenie długu na raty,
– weryfikację terminów przedawnienia,
– powództwo przeciwegzekucyjne,
– wniosek o zawieszenie postępowania egzekucyjnego, jego umorzenie lub wstrzymanie czynności egzekucyjnych,
– skargę na czynności komornika,
– dochodzenie roszczeń odszkodowawczych,
– skargę o wznowienie postępowania sądowego,
– skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku,
– analizę możliwości redukcji zadłużenia,
– restrukturyzację,
– przeprowadzenie upadłości konsumenckiej.
Wymienione czynności warto konsultować z profesjonalistą, aby uniknąć nieodwracalnych skutków.
Jeśli spodobał Ci się wpis, możesz go zalinkować. Wpis ma charakter popularyzatorski. Autorka nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie treści zawartych we wpisie w konkretnej sprawie. W celu uzyskania porady prawnej w indywidualnej sprawie proszę o kontakt telefoniczny lub mailowy.